versmonesprit's reviews
217 reviews

Öbürküler kitabının devamında, Sacide bu sefer üniversite öğrencisi olarak geliyor İstanbul’a. Bir önceki kitaptaki hadiselerden çok aşırı derinden yara almış bir şekilde çıkmıyor fakat karşımıza, ki kitabın esas sorunlarından biri de bu. Önceki kitapta havada bırakılan hiçbir şey sürmüyor, daha da önemlisi karakterlerin ruh hallerine, psikolojilerine o kadar yüzeysel yaklaşılıyor ki kitap bütün potansiyelini yitiriyor. Hiç değilse ilk yarısı atmosferik olan bir önceki kitabın aksine, bu sefer kitabın çoğunluğunu oluşturan betimlemeler bir hava yaratamıyor. Ayrıca belirtmeliyim ki tıpkı önceki kitap gibi esas potansiyeli okültü benimsemekte yatarken en sonda yine her şeyin tek tek açıklanması çok Scooby Doo-vari bir hale getiriyor. Hayal kırıklığı oldu benim için, çünkü hiç değilse ilk kitabı okurken sıkılmaya başından başlamamıştım.

İki bölümden oluşuyor kitap, aynı olayı ele alıyor. İlk bölümün son bir-iki sayfasına kadar gayet başarılı, görselliği yüksek bir korku hikayesi gibi seyrederken son sayfalardan itibaren biraz komediye dönüyor kitap.

Başlarda ne kadar keyifli okuduysam sonlara doğru o kadar sıkılmaya başladım ne yazık ki. Bunda, anlatımın sadeliğinin, konu enteresan olmayınca biraz ilgiyi kaybetmesinin de, benim genel olarak kitaplarda komiklikten pek hazzetmememin de etkisi var. İlk kısımda bu anlatım, zaman atmosferini yaratmada fevkalade başarılıydı, zaten bu yüzden büyük bir hevesle okudum işbu bölümü. İkinci kısmı her ne kadar çok bayılarak okumasam da bu kısmın başında, özellikle pogrom ve takibindeki olayların anlatımı beni hayli etkiledi, gözyaşları içinde bıraktı. İşte tam da bu yüzden sosyopolitik sembolik bir korku hikayesi olarak yazılmış olsaydı dünya çapında dahi başarıya ulaşabileceğine inanıyorum. Günün birinde biri bu hikayeyi dilerim ki yazar.

Bu haliyle çerezlik bir kitap, bu kategori içinde ise zevkle okunabilecek bir hikaye-anlatıcılığına sahip. Bir haftasonu eğlenmek için okunmaya çok uygun.

Okuduğum ilk Bener, kendisinin şiir olarak kategorize etmek istemediği şiirleri olduğundan belki, kimileri hayli enigmatik, anlaşılması/çözümlenmesi güç geldi. Bu soyut havadan oldukça hoşlandım, soyut şiiri mantıkla kavramak imkansız, ancak doğru atmosferde doğru ruh hali içinde gönülle erişilebilir bence. Bu nedenle kesinlikle daha sonra bir daha okuyacağım bu şiirleri, özellikle Bener’in düzyazı eserleriyle biraz daha tanışık olduktan sonra geri dönmek, belki böylece kaçırdığım detayları da yakalamak istiyorum.

Bu soyut ve enigmatik şiirler dışında çok daha ‘erişilebilir’ olanlar da vardı bu güzel kitapta. Bunlardan da keyif aldım. Bir çırpıda bitiverdi kitap, ne yalan söyleyeyim, daha fazla nazım eseri olmamasına üzüldüm. Artık hikayelerinde görüşmek üzere…

Bahsettiği mesele ve açıkçası barınağı desteklemesi nedeniyle aldığım bir kitaptı, çok büyük bir hüsrana uğramadım çünkü çok bir beklentim yoktu. Anlatımını biraz daha çocuk kitabına uygun bulsam da, pek severek okumasam da destek olmaktan mutluluk duyduğum bir kitap oldu. 

Konu çok ilgi çekici, fakat anlatım ne yazık ki tekrara düşüyor gibi hissettiriyor bir noktadan sonra. Başlarda inanılmaz büyük bir keyif ve hayranlıkla okurken sonraları bu tekrara düşüş okuma zevkimi söndürdü. 

İllüstrasyonlar bazı yerlerde yazılanlardan farklı ele alınmış. 

Des belles illustrations et une petite histoire sur l’importance de patience, ce livre sera bien intéressant pour les enfants. Moi, j’ai beaucoup apprécié la « poésie » des mots, par example l’accord de son entre ‘re-sonne’ et ‘personne’. Il y a encore des phrases contenant une telle cadence des mots — j’imagine ça sera également amusant pour les enfants !

 Ne yazık ki çok büyük beklentilerle aldığım, karşılığını bulamadığım bir şiir kitabı oldu. Kimi şiirlerde ilginç konseptler olsa da bunlarda kadın isminin şiir bünyesinde kullanılması beni biraz uzaklaştırdı şiirden, özellikle “sevgili [kadın ismi]” şeklinde bir kalıp şeklinde yinelendiğinde. Bir tema olarak aşk beni çok çeken bir şey değil, ancak bu şiirlerde özellikle fazla yüzeysel kaldığını hissettim.

Ancak yayınevine tebriklerimi iletiyorum, okuduğum her Türkçe kitapta en az bir yazım hatası oluyor, ilk kez burada hatasız ve gerçekten editör elinden çıkmış bir kitapla karşılaştım.

The best thing Mishima did was off himself before he could live long enough to start a podcast. This essay is nothing but the crazed fascist ramblings of a gymbro. 

Tender is the Flesh desperately wants to be a clever book about hypocrisy and the meat industry society, but what it is is a snooze-fest of a dull book that relies on what the author imagines are shock factors, but which have been so over-done (“what if we ate humans instead of other animals”) that you would only be particularly taken aback by the book if you think the animals we consume do indeed merit being treated in the ways the book describes rather clinically. The only half-good thing about this book is that it’s so devoid of any substance, you manage to read it in a single day even with massive breaks for sleep and boredom.

The book reads like a first draft for several reasons: 1) all subtlety is lost, and everything sounds comical when said in slogans (“it’s a lie told by “global powers”” — girl, do you even understand your source beyond the slogan???), 2) the author does not seem to understand ecology, in that if most animals were killed off for whatever reason, there would be much more severe repercussions than the meat industry deciding we should eat other humans now that we no longer have any other animals to eat, 3) we are constantly told the same things over and over again instead of shown, from Marcos’s feelings to the constant back stories that have to be developed because without them Bazterrica cannot tell the present story, which makes this book read very amateurish in terms of its structure, 4) the author had no idea how serious she wanted to be, so at one point she decided to rip off Hostel to somehow manage to create something even stupider and more comical than the entire Hostel franchise, 5) in this book there is a group of impoverished people who are inexplicably obsessed with and desperate for meat, even though there are many people today who struggle with poverty and still survive every day without meat.

I’m BEGGING aspiring speculative fiction writers to attend basic science classes at elementary schools if necessary, and aspiring horror writers to please develop something interesting instead of relying on “shock factors” because all novelty has been eroded to the point nothing is particularly shocking anymore. Please make your stories make sense within themselves, and maybe make them not so dull?

Etrafındaki adeta kült övgüler nedeniyle çok şey bekledim, ama kısa sürede neden kitabın arkasında kitaba dair pek de bir şey yazılmadığını anladım. Ne yazık ki kitap ne nostaljik ne de melankolik; doğrudan doğruya olabilecek en banal arabesk. Anlatımında en ufak bir orijinallik, bir özellik, hatta bir kişilik dahi yok — cümleler bölük pörçük ve her tür lirisizmden o denli uzak ki tıpkısının aynısını herkes rahatlıkla kaleme alabilir. Bu kadar kısacık bir kitabı bitirmemin 12 saat almasından da tahmin edebilirsiniz ne kadar katlanılmaz seviyede sinir bozucu olduğunu.