lazofiaczyta's reviews
513 reviews

,,Kwiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet" to tytuł z pogranicza literatury faktu i reportażu. Rzadko czytam takie książki, chyba się trochę boję, że mnie przerosną i nie mam jakoś odwagi. Chciałabym jednak częściej to robić bo jest naprawdę morze ciekawych tytułów, które mnie omijają. Karolinę Bednarz, autorkę, kojarzę jeszcze z jej bloga ,,W krainie tajfunów”, w którym zaczytywałam się będąc na studiach. ,,Kwiaty” były pierwszym reportażem jaki przeczytałam więc nie miałam żadnych oczekiwań ponieważ nie zna(ła)m tego gatunku. Za to klimaty japońskie nie były mi obce i mimo że Japonia nie była moim modułem studiów to miałam wiele zajęć poświęconych historii i kulturze tego kraju. Świetnie rozprawiają się z cukierkowo-słodkim popkulturowym wyobrażeniem Japonii jako raju na ziemi rodem z filmów Studia Ghibli. Prawda jaka skrywa się za tym wyobrażeniem jest często trudna, nieprzyjemna i gorzka. Patrząc na Japonię jedynie przez kolorowe okulary popkultury często zapomina się o realiach życia zwykłych ludzi w kraju, który może i dysponuje nowoczesnymi technologiami jednak nadal jest niesamowicie konserwatywny i tradycjonalistyczny pod względem norm i konwenansów. Hierarchia i system patriarchalny są bardzo sztywne i nie tolerują (zbyt dobrze) odmienności. Najbardziej uderza to w kobiety, czyli główne bohaterki ,,Kwiatów”, co do których społeczeństwo ma niewiarygodnie wysokie oczekiwania i równie wysoką presje. Nie jest to łatwa lektura, wręcz przeciwnie, jest przygnębiająca i smutna jednak bardzo potrzebna zarówno z powodu, że nadal funkcjonuje cukierkowy obraz Japonii jak i z feministycznego punktu widzenia. Mam wrażenie, że nie za często (ale i tak częściej niż kiedyś) do szerszej publiki docierają informacje o wielowiekowej systemowej dyskryminacji, która ma swoje korzenie w kulturze. Książka jest bardzo przystępnie i ciekawie napisana, czyta się dobrze mimo że temat jest ciężki a jak ktoś chciałby drążyć temat na własną rękę książka zawiera dużo przypisów i źródeł. W ogóle polecam Karolinę (@wkrainietajfunow ) bo to świetna osoba wrzucająca mądre i ciekawe rzeczy i rozkminy na stories no i księgarnię @tajfuny ❤️

Ostatnio bardziej po drodze mi z krótkimi formami. Przynajmniej fale zastoju mają ten plus, że sięgam po zupełnie inne rzeczy niż zazwyczaj. No i nadal czytam, nawet jeśli objętościowo mniej.

Dzisiaj prezentuję wam drugą książkę z cyklu ,,Damy, dziewuchy, dziewczyny”. Jest ona poświęcona podróżom i tego jak przez wieki kobiety się w nich odnajdywały, jakie napotykały problemy (a było ich mnóstwo) i jak sobie z nimi radziły. Wydanie jest przepiękne. Stylizowane na dawną gazetę, z mnóstwem klimatycznych ilustracji. Pod tym względem nie ma się do czego przyczepić. Niestety mam parę uwag do tego jak książka wypada treściowo. Jest to dobra pozycja, ale mogłaby być lepsza. Na tym mogłabym zakończyć recenzję, ale czasem lubię sobie ponarzekać albo powytykać błędy w moim mniemaniu.

Książka ma mocny nastrój girl power, tego że bycie kobietą nie powinno nikogo (nas?) ograniczać. Zachęca do bycia odważną, do łamania skostniałych schematów i tego co powinno się i co wypada. Bardzo fajnie, bardzo mi się to podoba, ale jednocześnie mam wrażenie, że nie jest to do końca konsekwentne. Cały tom jest wzorowany na numerze starodawnej gazety. Mamy tu m.in. wywiady ze znanymi podróżniczkami, listy od nich, informacje ze świata, reklamy, sprawozdania głosem (albo raczej pismem) narratorki, jednej z podróżniczek. Wszystko skupia się na kobietach i ich przeżyciach dlatego tak bardzo zdziwiło i nie spodobało mi się to, że historię jednej z bohaterek (konkretnie chodzi o Bessie Coleman, pierwszą czarnoskórą lotniczkę) opowiada za nią jej przyjaciel a ona w całym rozdziale poświęconym jej samej mówi jedno zdanie. Jest to w pewien sposób uzasadnione w tekście, ponieważ cała rozmowa odbywa się na pokazach lotniczych w Chicago a sama bohaterka znajduje się w chwili wywiadu w przestworzach, ale pod koniec ląduje i jest zasypywana pytaniami przez tłum dziennikarzy i wtedy mówi to jedno zdanie, które jest odpowiedzią na to jak się czuła latając. Mam wrażenie, że można było to jakoś lepiej ująć. Zrobić tak by ona była w centrum uwagi, jak jej poprzedniczki. Po prostu (lekko) denerwuje mnie mówienie o przeżyciach i historii kobiet za kobiety kiedy one naprawdę świetnie to same umieją. Wspomniany przyjaciel mówi o Bessie w samych superlatywach. Chwali ją, że jest taka dzielna i odważna mimo że napotkała wiele problemów na swojej drodze, zwłaszcza jako osoba czarnoskóra żyjąca w USA w czasach kiedy naprawdę takim osobom nie było łatwo (nadal nie jest), ale nadal razi mnie to, że ona sama nie mogła o sobie opowiedzieć. Jej historia by na tym nie straciła, wręcz przeciwnie.

Kolejnym minusem było dla mnie niekonsekwentne używanie feminatywów. Fajnie, że się wiele razy pojawią bo są potrzebne i ważne, szkoda, że nie było to twardą regułą.

Ostatnią już łyżką dziegciu jest używanie słowa/terminu Indianie na rdzennych mieszkańców Ameryki i tłumaczenie tego, że tak zostało to kiedyś ustalone i tyle. No nie. Wiem, że to książka dla dzieci/młodzieży i pewne uproszczenia i skróty są konieczne, ale w tym przypadku jest to chybiony zabieg. Po prostu odchodzi się (odeszło się) od używania tego słowa z wielu różnych powodów i myślę, że dzieci czy młodzież spokojnie by to pojęły gdyby ktoś im porządnie wytłumaczył. To tyle z wad, które rzuciły mi się w oczy.

Ogólnie książka mi się podobała. Czyta się ją naprawdę dobrze, język jest łatwy i przystępny. Duży plus za to, że wybrano mało znane osoby a przynajmniej ja nie kojarzyłam 90% kobiet. Sama stylizacja na starą gazetę i sposób w jaki to wszystko jest zrobione bardzo mnie ujmuje. Jest w tym pewna nostalgia, zwłaszcza widać to po reklamach np. środka do czyszczenia naczyń czy przetworów rybnych w puszce. Jak ktoś widział kiedyś reklamy w gazetach przed- albo powojennych to wie o co chodzi. Zdecydowanie bardziej przypadła mi do gusty pierwsza część cyklu.

,,Podróżom w spódnicy” daję takie 3,5 gwiazdek na 5. Było dobrze, ale mogło być zdecydowanie lepiej.

Znalazłam na Lubimy Czytać w jednej z recenzji idealnie pasujące określenie opisujące moje odczucia co do tej książki - zażenowana, zdziwiona, zawiedziona. Cieszę się, że ją już skończyłam i mogę zapomnieć o niej. Ogrom żenujących i durnych żartów i sytuacji przytłoczył nieliczną ilość rzeczy, które mi się podobały. Mam wrażenie, że ta książka to młodzieżówka z lat 2010 tylko ubrana w bardziej nowoczesne (współczesne) szaty. Ogólne przesłanie niegłupie, ale sposób przekazania pozostawia bardzo wiele do życzenia.

,,Małpka Wiercipiętka” autorstwa Jeanne Willis to historia o energicznej i wesołej małpce, która nie umie wysiedzieć spokojnie chwili, wciąż chciałaby się dowiadywać wielu nowych rzeczy i bawić z innymi. Niestety zwierzęta w lesie deszczowym nie podzielają tego entuzjazmu. Wolałyby ciszę i spokój. Małpka zachęcona do odkrywania nowych terenów przemierza więc kolejne zakątki lasu szukając odpowiedniego miejsca do zabaw i towarzyszy. Radość, którą odczuwa gdy udaje się jej znaleźć strasznie wysokie drzewo - w końcu nikt na nią nie krzyczy, że jest za głośno i może brykać do woli - okazuje się jednak być słodko-gorzka. Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło, Wiercipiętka widząc zagrożenie zbliżające się do jej ulubionego lasu postanawia pomóc innym zwierzętom.

Książka nie ma nawet stu stron, ale zachwyciła mnie bezgranicznie. Świetnie ujęte emocje Wiercipiętki i to jak bardzo jest energiczna, ale także to, co czuły inne zwierzęta. Jako dorosła osoba, trochę je rozumiałam bo też lubię ciszę i spokój a nie żadne hałasy i tysiąc pytań na minutę