Scan barcode
jonfaith's review against another edition
5.0
"Listening is the most dangerous thing of all."
One of the benefits of a summer birthday is the marginalized chance of being ill on said day. Of course, as we age, the day becomes ever ambivalent. Today I found myself sick beyond preparation. It has been a rough week w/ viruses making rounds at work and my own sinuses self-immolating. That said, I was hoping for a reprieve today. It didn't happen.
Instead my wife and I perched in our living room and read. Art Tatum and Eric Dolphy contributed greatly. I have spent the bulk of the week exploring the work of Marias. There was no disappointment here. Heart So White continues the interrogation of listening which haunts Marias' other novels It is noted how one can't not hear, unlike closing one's eyes. It is also intimate, arousing matters both sexual and sinister. The chief characters are interpreters and translators. The locales are again global: Madrid, NYC, Havana and Geneva.
This was an amazing vehicle and even the author's efforts to combine a Jupiter Symphony of references in the closing 30 pages couldn't derail this amazing project.
One of the benefits of a summer birthday is the marginalized chance of being ill on said day. Of course, as we age, the day becomes ever ambivalent. Today I found myself sick beyond preparation. It has been a rough week w/ viruses making rounds at work and my own sinuses self-immolating. That said, I was hoping for a reprieve today. It didn't happen.
Instead my wife and I perched in our living room and read. Art Tatum and Eric Dolphy contributed greatly. I have spent the bulk of the week exploring the work of Marias. There was no disappointment here. Heart So White continues the interrogation of listening which haunts Marias' other novels It is noted how one can't not hear, unlike closing one's eyes. It is also intimate, arousing matters both sexual and sinister. The chief characters are interpreters and translators. The locales are again global: Madrid, NYC, Havana and Geneva.
This was an amazing vehicle and even the author's efforts to combine a Jupiter Symphony of references in the closing 30 pages couldn't derail this amazing project.
carmenmtm's review against another edition
5.0
Entre la novela y la reflexion filosófica, es un libro espectacular. Las repeticiones de ideas a lo largo del libro, hacen volver a las cuestiones que se plantea el protagonista una y otra vez, y consigue que el lector, o como me ha pasado a mí, se reitere, afirme con la cabeza, se crea que el mismo está llegando a las conclusiones a las que llega el autor por pura obviedad. El libro es una auténtica maravilla.
“A veces tengo la sensación de que nada de lo que sucede sucede, de que todo ocurrió y a la vez no ha ocurrido, porque nada sucede sin interrupción, nada perdura ni persevera ni se recuerda incesantemente, y hasta la más monótona y rutinaria de las existencias se va anulando y negando a sí misma en su aparente repetición hasta que nada es nada ni nadie es nadie que fueran antes, y la débil rueda del mundo es empujada por desmemoriados que oyen y ven y saben lo que no se dice ni tiene lugar ni es cognoscible ni comprobable. A veces tengo la sensación de que lo que se da es idéntico a lo que no se da, lo que descartamos o dejamos pasar idéntico a lo que tomamos y asimos, lo que experimentamos idéntico a lo que no probamos, y sin embargo nos va la vida y se nos va la vida en escoger y rechazar y seleccionar, en trazar una línea que separe esas cosas que son idénticas y haga de nuestra historia una historia única que recordemos y pueda contarse, sea al instante o al cabo del tiempo, y así ser borrada o difuminada, la anulación de lo que vamos siendo y vamos haciendo. Volcamos toda nuestra inteligencia y nuestros sentidos y nuestro afán en la tarea de discernir lo que será nivelado, o ya lo está, y por eso estamos llenos de arrepentimientos y de ocasiones perdidas, de confirmaciones y reafirmaciones y ocasiones aprovechadas, cuando lo cierto es que nada se afirma y todo se va perdiendo. Jamás hay conjunto, o acaso es que nunca hubo nada. Sólo que también es verdad que a nada se le pasa el tiempo y todo está ahí, esperando a que se lo haga volver, como dijo Luisa”.
“A veces tengo la sensación de que nada de lo que sucede sucede, de que todo ocurrió y a la vez no ha ocurrido, porque nada sucede sin interrupción, nada perdura ni persevera ni se recuerda incesantemente, y hasta la más monótona y rutinaria de las existencias se va anulando y negando a sí misma en su aparente repetición hasta que nada es nada ni nadie es nadie que fueran antes, y la débil rueda del mundo es empujada por desmemoriados que oyen y ven y saben lo que no se dice ni tiene lugar ni es cognoscible ni comprobable. A veces tengo la sensación de que lo que se da es idéntico a lo que no se da, lo que descartamos o dejamos pasar idéntico a lo que tomamos y asimos, lo que experimentamos idéntico a lo que no probamos, y sin embargo nos va la vida y se nos va la vida en escoger y rechazar y seleccionar, en trazar una línea que separe esas cosas que son idénticas y haga de nuestra historia una historia única que recordemos y pueda contarse, sea al instante o al cabo del tiempo, y así ser borrada o difuminada, la anulación de lo que vamos siendo y vamos haciendo. Volcamos toda nuestra inteligencia y nuestros sentidos y nuestro afán en la tarea de discernir lo que será nivelado, o ya lo está, y por eso estamos llenos de arrepentimientos y de ocasiones perdidas, de confirmaciones y reafirmaciones y ocasiones aprovechadas, cuando lo cierto es que nada se afirma y todo se va perdiendo. Jamás hay conjunto, o acaso es que nunca hubo nada. Sólo que también es verdad que a nada se le pasa el tiempo y todo está ahí, esperando a que se lo haga volver, como dijo Luisa”.
darraghmc's review against another edition
2.0
I really wanted to like this, but I don't think Marías's writing style is for me. Perhaps if I were to read the English translation I'd grasp more nuance I perhaps missed in trying to use my rusty Spanish, but I found this overly long-winded, repetitive and aimless.
genjitales's review against another edition
emotional
mysterious
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
4.5
pavram's review against another edition
5.0
Čitati ovu knjigu je kao napiti se od mocart kugli – ili, u realnijoj varijanti, od sajdera. Piješ flašu za flašom, aroma neke napižđene borovnice ili ribizle, i čini ti se da ti nije ništa, ma kakvi, to je slatko piće, ne može da te opije, a onda kada se probudiš ujutru sa zapeklim mamurlukom shvatiš zašto ti tetka cepa pet šest sajdera dnevno. Takav je i Marijas, na najpozitivniji mogući način. Stil mu se nekako sapliće sam o sebe, nije toliko slatkast koliko običan, trezven i pomalo suv, ali kroz konstantnu milimetarsku izmenu perspektive, pogleda na svet (sve iz očiju jednog istog lika, naratora), poprimi treću dimenziju. A tema... Ljubav, ima li išta slađe? Sem naravno kad ne preteraš jer tada ljubav nije toliko daleko od nekih drugih, mnogo gadnijih stvari.
Marijas kontemplira ovde odnos muškaraca prema ženama i generalno položaj žena u društvu, kao i samu instituciju braka. Sve je to provučeno kroz prizmu jezika, toga nesavršenog vida „prenosa informacije“; potentnost teme u mnogome leži u ponovljenim frazama. Čitav roman takođe je oivičen nekom specifičnom sortom jezivosti koju Marijas maestralno izaziva kod čitaoca, samo kako bi je na kraju zamenio nečim drugim što ne mogu tačno da definišem. Jer, kao što rekoh i kao što je uglavnom slučaj sa jako dobrim knjigama, završio sam sa teškim, teškim maurlukom.
5
Marijas kontemplira ovde odnos muškaraca prema ženama i generalno položaj žena u društvu, kao i samu instituciju braka. Sve je to provučeno kroz prizmu jezika, toga nesavršenog vida „prenosa informacije“; potentnost teme u mnogome leži u ponovljenim frazama. Čitav roman takođe je oivičen nekom specifičnom sortom jezivosti koju Marijas maestralno izaziva kod čitaoca, samo kako bi je na kraju zamenio nečim drugim što ne mogu tačno da definišem. Jer, kao što rekoh i kao što je uglavnom slučaj sa jako dobrim knjigama, završio sam sa teškim, teškim maurlukom.
5
qcloet's review against another edition
5.0
Magnificent body of writing, long and carefully crafted sentences which show elaborate thought on the slippery slope of time, how knowledge is a process which can never be undone, and the torment of made and unmade choices. All this tied together with a suspenseful story across continents, where reminiscence and repetition continuously haunt the reader, and momentary fragments of time are unravelled to their bare fabric (a mastery of anecdote).
lobinha's review against another edition
4.0
Livro 019/144
CORAÇÃO TÃO BRANCO
Javier Marías
330 páginas
MELANCÓLICO
Um livro profundamente psicológico que mergulha nas complexidades das relações humanas, do amor, da traição e da memória.
É uma leitura desafiante mas bastante gratificante se estivermos dispostos a "embarcar" na exploração das camadas mais subtis da psique humana.
O livro é notável pela sua prosa densa e introspectiva, com longas sentenças e divagações que capturam a fragilidade da condição humana.
O suspense psicológico também é um elemento central, e o autor consegue construir uma atmosfera de mistério sem recorrer a grandes reviravoltas ou ações dramáticas.
Uma das grandes virtudes do livro é como o tema do silêncio é tratado, tanto no sentido literal quanto metafórico, mostrando que aquilo que não é dito pode ser tão, ou mais, importante do que o que é verbalizado.
Resumindo este livro é de uma leitura fascinante mas exige bastante de nós como leitores porque tem momentos de reflexões interessantes, outros momentos de mergulhar no nada a ponto de apetecer virar as páginas sem as ler !!!
Ler às vezes é emocionante, outras vezes nem tanto...
Mas... continuo a GOSTAR MUITO de Javier Marías
Livro 📚 : Coração tão Branco
autor : Javier Marías
editora: Alfaguara
tradução: Fátima Alice Rocha
#fevereiro #leiturasdatia #clubesdeleitura
#leioporquegosto #livrosemaislivros
#coracaotaobranco #javiermarias
#alfaguara #casadocomun
amaya_jam's review against another edition
emotional
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
2.5
I feel really conflicted by this book. I found the first few pages incredibly gripping and i guess created expectations for how the rest of the novel would go. While we do find out why the daughter kills herself on the first page, we only find out why in the second to last chapter and by that point i’ve mostly lost interest in the cause of her death. I also thought her reason for killing herself to be odd. The affront didn’t seem to match the severity of the consequence. I didn’t really care for any of the characters except for Ranz and it disappointed me that is son, our protagonist, was so dull.
The book says the title of the book, which is usually a feature I really enjoy, but it’s repeated at least five different times which made it irritating instead of endearing.
In the books defence, i struggle to give it a low rating because it had some really gorgeous passages that were quite thought provoking. I also enjoyed the Macbeth parallels. I just can’t get over how exciting the first 2-3 pages were and how mundane and inconsequential 80% of the novel was.
The book says the title of the book, which is usually a feature I really enjoy, but it’s repeated at least five different times which made it irritating instead of endearing.
In the books defence, i struggle to give it a low rating because it had some really gorgeous passages that were quite thought provoking. I also enjoyed the Macbeth parallels. I just can’t get over how exciting the first 2-3 pages were and how mundane and inconsequential 80% of the novel was.
Graphic: Death, Suicide, Grief, and Murder
Moderate: Fire/Fire injury and Injury/Injury detail
ceee's review against another edition
reflective
slow-paced
3.75
¿Preferís ser felices siendo ignorantes o ser infelices conociendo toda la verdad?
Javier Marías era un novelista, traductor y articulista español, miembro de la Real Academia Española (sillón R) y candidato español mejor posicionado para ganar el premio Nobel de literatura. Hijo de Julián Marías, filósofo discípulo de Ortega y Gasset.
Corazón tan blanco es la novela que lo consagró como autor de éxito y repercusión internacional. Publicado en 1992, fue la séptima novela del autor, traducida a 37 lenguas y ganadora de varios premios.
El título del libro procede de una obra de Shakespeare: el segundo acto de Macbeth ("Mis manos son de tu color, pero me avergüenzo de llevar un corazón tan blanco").
“Escuchar es lo más peligroso’, pensé, ‘es saber, es estar enterado y estar al tanto, los oídos carecen de párpados que puedan cerrarse instintivamente a lo pronunciado, no pueden guardarse de lo que se presiente que va a escucharse, siempre es demasiado tarde. Ahora ya sabemos, y puede que eso manche nuestros corazones tan blancos, o quizá son pálidos y temerosos, o acobardados.”
La novela cuenta con uno de los inicios más míticos de la literatura española contemporánea:
“No he querido saber, pero he sabido que una de las niñas, cuando ya no era niña y no hacía mucho que había regresado de su viaje de bodas, entró en el cuarto de baño, se puso frente al espejo, se abrió la blusa, se quitó el sostén y se buscó el corazón con la punta de la pistola de su propio padre, que estaba en el comedor con parte de la familia y tres invitados.”
El tema principal de la obra es la institución del matrimonio: “el matrimonio es una institución narrativa” dice Javier Marías. Y dentro de él, lo que explora son los secretos: conocer a la otra persona en la etapa de su vida en la que tú no existías, quitar capas, hasta llegar a la misma esencia del ser, aunque ello te lleve a alejarte de tu pareja.
También habla de instigación, de remordimiento, de sospecha, de la conveniencia o no de saber todo de la otra persona.
Reflexiona sobre cómo los actos de las personas que queremos nos manchan y nos vinculan también a nosotros, cómo en los matrimonios y en las familias se erigen muros de silencio para contener los secretos, para que no se propaguen, para que no siembren caos.
Esta obra es el debut de su tan característico estilo llamado HIBRIDISMO GENÉRICO, donde combina novela con reflexión filosófica (que es tan o más importante que la parte de ficción y/o narrativa).
En este caso combinó una novela de misterio (descubrir los secretos de tus familiares y cónyuge) con un ensayo filosófico que aborda las relaciones familiares, la conveniencia de saber o no, la instigación, el remordimiento y la sospecha.
A cada pequeño paso que avanza la trama, Javier la interrumpe para hacer una reflexión filosófica, para hacer disgregaciones constantes acerca de los temas que le inquietan.
En este caso, tanto la trama como los personajes, son meros vehículos para conducir el hilo de las reflexiones que se abordan en esta obra. Vemos por tanto como el personaje principal se embarca en monólogos intelectuales que rozan lo inverosímil.
No empatizas con los personajes, aunque sí que te sientes identificado con ellos.
En cuanto a la pluma del autor es sofisticada, densa, elabora frases kilométricas con una escritura que, en mi opinión, peca ligeramente de pretenciosa.
Esgrime la escritura tanto como un arma que no invita a emocionarse como una herramienta fría que incita a la reflexión, a hacerse preguntas.
“A veces tengo la sensación de que nada de lo que sucede sucede, de que todo ocurrió y a la vez no ha ocurrido, porque nada sucede sin interrupción, nada perdura ni persevera ni se recuerda incesantemente, y hasta la más monótona y rutinaria de las existencias se va anulando y negando a sí misma en su aparente repetición hasta que nada es nada ni nadie es nadie que fueran antes, y la débil rueda del mundo es empujada por desmemoriados que oyen y ven y saben lo que no se dice ni tiene lugar ni es cognoscible ni comprobable. A veces tengo la sensación de que lo que se da es idéntico a lo que no se da, lo que descartamos o dejamos pasar idéntico a lo que tomamos y asimos, lo que experimentamos idéntico a lo que no probamos, y sin embargo nos va la vida y se nos va la vida en escoger y rechazar y seleccionar, en trazar una línea que separe esas cosas que son idénticas y haga de nuestra historia una historia única que recordemos y pueda contarse, sea al instante o al cabo del tiempo, y así ser borrada o difuminada, la anulación de lo que vamos siendo y vamos haciendo. Volcamos toda nuestra inteligencia y nuestros sentidos y nuestro afán en la tarea de discernir lo que será nivelado, o ya lo está, y por eso estamos llenos de arrepentimientos y de ocasiones perdidas, de confirmaciones y reafirmaciones y ocasiones aprovechadas, cuando lo cierto es que nada se afirma y todo se va perdiendo. Jamás hay conjunto, o acaso es que nunca hubo nada. Sólo que también es verdad que a nada se le pasa el tiempo y todo está ahí, esperando a que se lo haga volver.”