Malgré un départ un peu lent (voire horripilant), c'est une lecture vraiment intéressante et forte. Les sentiments des uns et des autres sont dépeints de façon très juste, au point où l'on parvient même à comprendre des personnages avec qui l'on ne partage absolument rien. C'est très puissant, et ça fait un peu mal au coeur...

Het beeld van de ‘hardwerkende Nederlander’ wordt door menige politicus geïdealiseerd en tot voorbeeld voor een ieder gesteld. Aan Oblomov zou het niet besteed zijn. Hij ligt het liefst de hele dag op zijn divan, in zijn oude kamerjas, en brengt zijn dagen door met dagdromen. En wie kan niet zeggen dat dit een beter leven is? Onthaasten, ook een trend in Nederland, dat kan Oblomov beter dan wie ook, en wie inspiratie wil opdoen hierover, wende zich tot deze roman.
Er is ook veel romantiek, in prachtige zinnen en scenes. Oblomov komt tot leven, ja, zelf in actie, voor de mooie en jonge Olga. Hij wil haar graag de hare maken, en zij wil hem ook, maar dan moet hij wel van de divan komen en iets gaan maken van zijn leven. Te veel gevraagd… Het is een mismatch, Oblomov en Olga. Wat niet betekent dat Oblomov niet toch de liefde vindt. Oud wordt hij niet, maar Oblomovisme is een levensstijl, en is langer leven beter dan korter leven?
Oblomov is een boek waaraan ik veel plezier heb beleefd, personages als de titelheld en zijn bediende Zachar zijn types waar Van Kooten en De Bie een punt aan kunnen zuigen. Het gaat niet om de plot, er is geen noemenswaardige spanning, het verhaal wordt voortgedreven door Oblomovs indolentie en de pogingen van anderen, vooral Olga en zijn goede vriend Stolz, hem daaruit te verheffen.
Een citaat, als voorbeeld van de fraaie schrijfstijl, maar ook in de hoop de dat de politici waarnaar ik al verwees het zich ter harte zullen nemen:


Hij had nooit helder beseft hoeveel gewicht een woord van goedheid, waarheid, reinheid kan hebben dat in de stroom van de menselijke woorden wordt geworpen, welk een diepe bocht het kan uitslijpen; hij wist niet dat zo’n woord, luid en duidelijk uitgesproken, moedig en zonder valse schaamte, niet ondergaat te midden van de afstotelijke kreten van society-saters, maar als een parel in de diepte van het maatschappelijk leven zal verzinken en er altijd een schelp kan vinden.
Velen spreken een goed woord aarzelend, met een kleur van schaamte uit, maar een lichtzinnig woord luid en brutaal, zonder in de gaten te hebben dat dit laatste helaas evenmin spoorloos verdwijnt, maar een lang spoor van niet zelden onuitroeibaar kwaad achterlaat.

No one does it like the Russians...
Немам зборови, прекрасна книга чии приказна и порака долго ќе останат со мене...

So, I went into this book knowing that a lot of people hated it in school, and most of them never reread it and hate it still. My luck is that I've never read it in school. But I've read it now.

And I liked it! Unexpectedly, even though I've been spoiled a few main plot points, it was still really, really good. Yes, it took me a while to finish, but classics are rarely fast-paces anyway, especially Oblomov, with its pacing matching the life of the main character.

And characters, I finally actually cared for what was gonna happen to them, what they were gonna do, how they were gonna react. For the amount of classic books I read in my university years, ii happens that I like a book, but I rarely CARE. Another surprise from Goncharov.

I got really tired of Turgenev with his repetetive ideas, even though I liked some of his novels, this was a nice change. I also fancied Goncharov's writing style, so when I have time in the future, I wanna read his other novels. They're definitely in my long-list now.

Rating: 4 / 5.