hit and miss, the language is kind of witty but it lacks real punch, not very memorable

Thoughtful portraits of various characters

Maxim Osipov (1963) is een interessante man. Hij werkte als cardioloog in Rusland en de Verenigde Staten en debuteerde in 2007 als schrijver. Vanwege zijn kritische houding jegens het gezag vergeleek NRC-recensent Michel Krielaars Osipov eind 2021 met Aleksandr Solzjenitsyn. De schrijver reageerde dat men hem weliswaar nog met rust liet, maar dat hij vreesde voor het moment dat dat zou veranderen: “[…] zodra ze je eenmaal in het vizier hebben, ben je verloren. De autoriteiten kunnen je dan alles afnemen. Het enige dat je in zo’n geval rest is zo snel mogelijk te emigreren.” Na het uitbreken van de oorlog tegen Oekraïne – maanden na deze uitspraak – verhuisde Osipov naar Duitsland.

Vanwege zijn medische achtergrond is Osipov voorts met Anton Tsjechov vergeleken. Inderdaad kon ik parallellen trekken tussen de verhalenbundel De wereld is niet stuk te krijgen en de [b:Verzamelde verhalen|8852969|Verzamelde verhalen 2 1885-1886|Anton Chekhov|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1332010822l/8852969._SY75_.jpg|72259890] die ik recent van Tsjechov las. Toch vond ik Osipov een ander type schrijver, en zeker niet alleen omdat een revolutie, twee wereldoorlogen en een tijdperk van globalisering en digitalisering tussen hen in staan.

Ik vond het werk van Osipov aanmerkelijk lastiger te lezen. Dat komt omdat hij van de hak op de tak gaat: om zijn vlot geschreven verhalen te volgen is concentratie nodig. Laat ik net een ‘slordige’ lezer zijn! Daarbij hielp het niet dat ook in de verhalen van Osipov een veelheid aan Russische namen voorbijkomt, die ik als West-Europeaan met moeite kon bijhouden.

Het laat onverlet dat ik de ontaarde wereld van de schrijver enorm waardeerde. Soms zijn de verhalen volstrekt banaal, zoals dat van een arts die met de beste bedoelingen een dronken passagier in een vliegtuig ‘verraadt’, soms zijn ze obscuurder, zoals dat van de dochter van een oud-KGB-agent die een halfzus in Duitsland opzoekt in de hoop op ‘gezinshereniging’. Het medische beroep is goed vertegenwoordigd in de bundel; de schrijver lijkt daarnaast een voorkeur te hebben voor kunstmatig geplande plaatsjes in de periferie. Zijn werk zal al met al een tweede lezing waard zijn.

I picked up this book due to a recent profile of Osipov in The New Yorker, and read the first half. Osipov captures some interesting scenes, but his narratives are too fragmentary and his prose insufficient to maintain my interest.

Attempted: 12-16 May 2019

Contos sobre a vida quotidiana na Rússia. Sendo, Osipov, considerado um excelente contista, frequentemente, comparado com Chekhov, as suas características mais notórias são a sua perspicácia e sagacidade na observação e descrição de vidas e pessoas comuns. Ainda assim, e para mim, os seus contos são “mornos” raiando o aborrecidos. Talvez porque não me identifique muito com o “modus vivendi” eslavo ou porque seja maçarico na literatura dessas paragens, este livro acabou por me desiludir face à expectativa que tinha por tudo que tinha lido acerca do autor.
Lê-se, mas não passa disso.

Fabulous pieces of writing. For those that want to learn a larger breadth of Russian life and good writing to boot, I highly recommend. There’s a reason Svetlana Alexievich decided to write the foreword to this book. “After Eternity” is an excellent tug at the heartstrings.