Scan barcode
A review by rexlegendi
De wereld is niet stuk te krijgen by Maxim Osipov
3.0
Maxim Osipov (1963) is een interessante man. Hij werkte als cardioloog in Rusland en de Verenigde Staten en debuteerde in 2007 als schrijver. Vanwege zijn kritische houding jegens het gezag vergeleek NRC-recensent Michel Krielaars Osipov eind 2021 met Aleksandr Solzjenitsyn. De schrijver reageerde dat men hem weliswaar nog met rust liet, maar dat hij vreesde voor het moment dat dat zou veranderen: “[…] zodra ze je eenmaal in het vizier hebben, ben je verloren. De autoriteiten kunnen je dan alles afnemen. Het enige dat je in zo’n geval rest is zo snel mogelijk te emigreren.” Na het uitbreken van de oorlog tegen Oekraïne – maanden na deze uitspraak – verhuisde Osipov naar Duitsland.
Vanwege zijn medische achtergrond is Osipov voorts met Anton Tsjechov vergeleken. Inderdaad kon ik parallellen trekken tussen de verhalenbundel De wereld is niet stuk te krijgen en de [b:Verzamelde verhalen|8852969|Verzamelde verhalen 2 1885-1886|Anton Chekhov|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1332010822l/8852969._SY75_.jpg|72259890] die ik recent van Tsjechov las. Toch vond ik Osipov een ander type schrijver, en zeker niet alleen omdat een revolutie, twee wereldoorlogen en een tijdperk van globalisering en digitalisering tussen hen in staan.
Ik vond het werk van Osipov aanmerkelijk lastiger te lezen. Dat komt omdat hij van de hak op de tak gaat: om zijn vlot geschreven verhalen te volgen is concentratie nodig. Laat ik net een ‘slordige’ lezer zijn! Daarbij hielp het niet dat ook in de verhalen van Osipov een veelheid aan Russische namen voorbijkomt, die ik als West-Europeaan met moeite kon bijhouden.
Het laat onverlet dat ik de ontaarde wereld van de schrijver enorm waardeerde. Soms zijn de verhalen volstrekt banaal, zoals dat van een arts die met de beste bedoelingen een dronken passagier in een vliegtuig ‘verraadt’, soms zijn ze obscuurder, zoals dat van de dochter van een oud-KGB-agent die een halfzus in Duitsland opzoekt in de hoop op ‘gezinshereniging’. Het medische beroep is goed vertegenwoordigd in de bundel; de schrijver lijkt daarnaast een voorkeur te hebben voor kunstmatig geplande plaatsjes in de periferie. Zijn werk zal al met al een tweede lezing waard zijn.
Vanwege zijn medische achtergrond is Osipov voorts met Anton Tsjechov vergeleken. Inderdaad kon ik parallellen trekken tussen de verhalenbundel De wereld is niet stuk te krijgen en de [b:Verzamelde verhalen|8852969|Verzamelde verhalen 2 1885-1886|Anton Chekhov|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1332010822l/8852969._SY75_.jpg|72259890] die ik recent van Tsjechov las. Toch vond ik Osipov een ander type schrijver, en zeker niet alleen omdat een revolutie, twee wereldoorlogen en een tijdperk van globalisering en digitalisering tussen hen in staan.
Ik vond het werk van Osipov aanmerkelijk lastiger te lezen. Dat komt omdat hij van de hak op de tak gaat: om zijn vlot geschreven verhalen te volgen is concentratie nodig. Laat ik net een ‘slordige’ lezer zijn! Daarbij hielp het niet dat ook in de verhalen van Osipov een veelheid aan Russische namen voorbijkomt, die ik als West-Europeaan met moeite kon bijhouden.
Het laat onverlet dat ik de ontaarde wereld van de schrijver enorm waardeerde. Soms zijn de verhalen volstrekt banaal, zoals dat van een arts die met de beste bedoelingen een dronken passagier in een vliegtuig ‘verraadt’, soms zijn ze obscuurder, zoals dat van de dochter van een oud-KGB-agent die een halfzus in Duitsland opzoekt in de hoop op ‘gezinshereniging’. Het medische beroep is goed vertegenwoordigd in de bundel; de schrijver lijkt daarnaast een voorkeur te hebben voor kunstmatig geplande plaatsjes in de periferie. Zijn werk zal al met al een tweede lezing waard zijn.