به‌زودی در این مکان نظرات اینجانب نصب می‌شه. :دی
***
خب، الوعده وفا!
تنها دلیلی که باعث می‌شه هنوز حرکت در مه برام در اولویت باشه نسبت به آناتومی داستان، اینه که حرکت در مه کتابیه که برای نویسنده‌ی فارسی‌زبون نوشته شده. منظورم این نیست که الزاماً از المان‌های بومی حرف می‌زنه، منظورم اینه که حرف همدیگه رو می‌فهمیم، اشتباه‌های منو می‌دونه و غیره. خارج از اون، آناتومی واقعاً کتاب جامع و کاملی بود.

بذارید یه اعتراف صادقانه‌ای بکنم: من با روح کتاب‌های تألیفی‌ای که می‌خونم مشکل دارم. از این که شخصیت‌ها اینطور مکانیکی در خدمت پلاتن واقعاً خوشم نمیاد. صدی‌نود کلاً نمی‌تونم با داستان ارتباط برقرار کنم، انقدر که بی‌روحه. برای همینه که فکر می‌کنم آناتومی داستان کتابیه که نویسنده‌ها یا اونایی که می‌خوان نویسنده شن، حتماً باید بخونن. دقیقاً همون چیزی رو هدف گرفته که همه‌مون باهاش مشکل داریم: روح داستان، و پلات مکانیکی. داره یاد می‌ده چطور داستانمون موجودی زنده باشه، خودش رشد کنه و پس از پایان کتاب هم به حیاتش ادامه بده و این، به‌نظر من، لازم‌ترین درسیه که هر نویسنده‌ای باید یاد بگیره. قشنگی‌ش اینه که تمام طول مسیر هم تأکید می‌کنه هیچ فشار نیارید که قطعاً همه‌ی این بیست‌ودو گام رو داشته باشید. می‌خوام بگم حتی وقتی فرم کامل و مناسبی ارائه می‌ده، با فرم‌گرایی مخالفت می‌کنه، که از نظر من خودش عامل مکانیکی شدن داستان و بی‌روح بودنشه.

خلاصه که... آناتومی خوب بود عزیزان. آناتومی بخونین، ولی بدانید و آگاه باشید که در هنر کتاب مقدسی وجود نداره. :دی