"Arkadaşlar, komşular!" diye bağırdı.
Hiçbir şey olmadı. Belki de sesi, kentin derinden gelen sürekli uğultusu içinde yitip gidiyordu. Belki de arkadaşlar ve komşular, tabak dolusu sosisten ya da boş televizyon konuşmaları yüzünden ağırlaşmış ya da yorucu bir günün ardından koltukların üstünde içleri geçmiş horluyorlardı. Belki de sesi, apartman blokunun dimdik duvarlarına çarpıp yansıyor, gökyüzünün bitimsiz karanlığı içinde boşuna sekerek yükseliyordu."

Ne kadar da naif bir kitap. Paul'ün sınıfsal farklılığı, hayalgücüne engel değil. Komşuluk ilişkilerinin eskisi gibi olmaması, bir daha canlanamayacaklar demek değil.

Ve Ay da, gökyüzündeki bir delik değil. Yoksa, öyle mi?