„Nigdy do końca” to książka, w której wszystko dzieje się wokół konkursu pianistycznego. Jednakże to co kocham w tej książce najbardziej to to, że nie skupiamy się tylko na nim. W międzyczasie Miles i Eric rozwijają nie tylko swoją wspólną relacje, ale również samych siebie.

Jest to powieść w której dużą rolę gra odkrywanie siebie, zarówno swoich możliwości jak i tożsamości. Przedstawione to zostało bardzo realnie co daje tej książce ogromny plus. 

Książka piękna, otulająca niczym koc, dająca poczucie zrozumienia i akceptacji (której, umówmy się, każdy z nas potrzebuje). 

Po „Nigdy do końca” z żadnej strony nie czuć, że to debiut, co jeszcze bardziej zachęca mnie do poznawania kolejnych dzieł tego autora.