Στην «Ιστορία» του ο Λουκιανός, αφού πρώτα παραδεχτεί πως όλα όσα θα μας διηγηθεί είναι ψέματα, θα καταφέρει εν τέλει να μας τα αφηγηθεί με θαυμαστή αληθοφάνεια. Θα γίνουμε συνοδοιπόροι στο ταξίδι του και θα μείνουμε άφωνοι από τις φανταστικές, αλλά «ολοζώντανες» περιπέτειές του.
Η συγγραφέας και αφηγήτρια Μαρία Παπανικολάου, προσεγγίζοντας με αγάπη και σεβασμό το αρχικό κείμενο και διατηρώντας το ιδιαίτερο ύφος του Λουκιανού, μας παραδίδει την ιστορία του, ώστε να τον γνωρίσουμε από την αρχή.
Το κείμενο, μάλιστα, εμπλουτίζεται και από την εικονογράφηση του Ηλία Κασσελά, που είναι απόλυτα ταιριαστή. Οι εικόνες του δε συνοδεύουν απλά την ιστορία, αλλά έχουν μια δική τους «προσωπικότητα» και δυναμική.
Ο Λουκιανός και οι σύντροφοί του θα φτάσουν σε ανεξερεύνητους τόπους, θα συναντήσουν αλλόκοτα όντα, θα επισκεφτούν ακόμα και πλανήτες, μέχρι που θα «φιλοξενηθούν» και στην κοιλιά ενός κήτους. Αν και θα κινδυνεύσουν πολλές φορές, θα δουν με τα μάτια τους πράγματα απίστευτα.
Απ’ όλες τις περιπέτειές τους, ξεχώρισα τη στάση τους στο νησί των Μακάρων, όχι μόνο γιατί το περιέγραψε ως ένα τόπο πανέμορφο, ονειρικά πλασμένο, αλλά και για όσους συνάντησε εκεί.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω πως μέσα από αυτές τις αξιόλογες προσπάθειες αντιλαμβανόμαστε πως, ακόμα κι αν μια ιστορία γράφτηκε πριν πολλά πολλά χρόνια, για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τη θυμούνται και θα τη μοιράζονται, δε θα πάψει ποτέ να ψυχαγωγεί, να διδάσκει και να δίνει τροφή για σκέψη.

«Μερικές φορές νομίζω πως οι ελπίδες μας μας συντροφεύουν σαν σιωπηλοί οδηγοί, που δεν αφήνουν την απελπισία να μας πλησιάσει, γι’ αυτό πρέπει να τις θρέφουμε με τα όνειρά μας για το μέλλον.» [σελ. 63-64]