حدودا بیست صفحه اول یکم نا امیدم کرد و پیش خودم گفتم نکنه باز یه داستان بی سر و ته مثل گشت شبانه باشه ولی کم کم شیوه ی نوشتن و داستان به سبک خود مودیانو شبیه شد مثل کتاب های بهار لعنتی و خاطرات خفته. داستان اینطوریه که ژان بعد از سالها نشسته و از روی دفترچه سیاهش که همیشه همراهش بوده و چیزهایی توی اون یادداشت میکرده داره داستان خودش و دختری به اسم دنی رو تعریف میکنه. داستانی که اندکی مرموزه و در جاهایی هم جنایی. اگر از طرفداران مودیاتو و سبک نوشتنش باشید حتما از این کتاب خوشتون میاد فقط تا ده پونزده درصد اول کتاب تحمل کنید