Geen gemakkelijk boekje, maar wie mee durft te stappen in Latours woordenstroom vindt een uiterst verfrissend en verhelderend perspectief op de klimaatcrisis. Niet alleen een sterk pleidooi om van abstracties en het vooruitgangsdenken af te stappen en terug te keren naar de directe ervaring van het aardse, maar vooral ook een poging om te omschrijven wat er nu eigenlijk op die humuslaag, die wij als aardbewoners bewonen, gaande is. En het is dan ook vooral in die omschrijving, in de ronkende taal en metaforen, prachtig vertaald door Rokus Hofstede, dat Latour weet te verassen en je naar de keel weet te grijpen.
'Wij moeten even slim zijn als die oude zeeman: niet geloven dat we het er levend vanaf zullen brengen, niet stoppen met het registreren van het afdrijvende wrakgoed; misschien ontdekken we dan in een flits waarom sommige wrakstukken naar de bodem worden gezogen terwijl andere door hun vorm als reddingsboeien kunnen dienen. "Mijn rijk voor een leeg vat!"'