Dit is echt een boek dat ik iedereen aan kan raden. Ondanks de complexe materie is het een goed leesbaar en verhelderend boek (al zitten er soms wat slordigheidsfoutjes in de Nederlandse vertaling, lijkt het). Door de persoonlijke verhalen die Kingsley gebruikt heb je soms het gevoel een spannende avonturenroman te lezen, tot hij weer tot je door laat dringen dat de verhalen die hij vertelt dagelijkse realiteit zijn en lang niet altijd goed aflopen.

Met name de eerste hoofdstukken over de routes die vluchtelingen van (onder andere) Eritrea en Sudan tot aan Libië moeten afleggen vond ik heftig. Onze media richten zich met name op de oversteek van de Middellandse Zee en de vraag waarom zoveel mensen, vaak complete gezinnen, dat risico nemen. Als je leest wat velen van hen al hebben doorstaan voor ze überhaupt de Libische of Egyptische kust hebben bereikt ga je begrijpen dat teruggaan (of blijven) geen optie is. Het is vreselijk om te zien hoe weinig het rijkste deel van de wereld doet om deze mensen veiligheid en rust te bieden. Want eenmaal in Europa is ook nog niets zeker, en terwijl politici naar elkaar wijzen om de verantwoordelijkheid af te schuiven, is de opvang in Europa beroerd geregeld en komt daadkrachtig en constructief Europees beleid maar moeizaam van de grond.

Gelukkig stemt dit boek niet alleen somber. Want behalve een aanklacht tegen het Europese asielbeleid, of het gebrek daaraan, is dit boek ook een bewijs van het doorzettingsvermogen, de vindingrijkheid en de levenszin van mannen en vrouwen die vanuit onvoorstelbare ellende kiezen voor een leven elders, en gelukkig ook van medemenselijkheid die zij onderweg tegenkomen.