Nê ketë çmenduni te pergjithshme të këtij populli të pèrdhunuem pèr mâ shume se 22 vjet, rrijshem tue mendue me vedi, zemerplasun: si asht e mundun të mendet krejt nji popull e mos te dale kush që me i thane: ndal! E pra, perveç njaj klike te vogel që i rrinte perreth, kurrkush nuk perfitonte ndonji gja te dukshme. E atehere, shka ishte keshtu? Te gjithe ishin te dejun, te shastisun mbas ketij njeriu. Ai tiran u kishte marre te gjithève lirine. I kishte zhburrnue ose, si i thone sot, u kishte hjeke personalitetin njerzor. Ua kishte nxjerre grate prej shtratit pèr me i çue ne zbor o ku te donte vete. Ua kishte marre fëmine e pasunine. U kishte hjeke deri kashaten e gojes e hjedhe ne mizerjen mâ te madhe qè mund te mendohej. I kishte shkepute jo vetèm nga kombi e githë bota, por edhe nga historia e vet e e mbare njerzimit! I kishte rrethue ne tel e nuk i lejonte me hì e as me dale, vetmue prej githe botès! Nuk i lente me geshe e as me kjâ. E athere shka ishin keta? Mund thirrej popull ky? Jo, nuk ishte popull, por nji tufë e paspjegueshme qeniesh te gjalla te pamend e pa vullnet.