In 'De architectuur van het geluk' wil Alain de Botton laten zien dat architectuur onze ideeën over geluk weerspiegelen en dat onze omgeving van directe invloed is op onze gevoelens. Zijn stijl is zoals altijd lichtvoetig en de in paragraafjes verdeelde hoofdstukken maken het een goed leesbaar geheel.
Wat mij een beetje stoorde is de manier waarop De Botton zijn interpretaties van gebouwen als vanzelfsprekendheden doet voorkomen, terwijl deze op mij regelmatig zeer subjectief of zelf willekeurig overkwamen. Hoewel zijn stelling dat een bepaalde bouwstijl een ideaal kan weerspiegelen overtuigend is, zijn de voorbeelden die hij daarbij geeft dat niet altijd.
Maar desondanks weet De Botton je wel mee te nemen in een andere, persoonlijker architectuurbeleving dat gebruikelijk is. Hij zorgt er voor dat je ook bij jezelf stil staat wat je voor eigenschappen zoekt in een gebouw, wat de gebouwen die jij mooi of lelijk vindt vertegenwoordigden en wat dit over jou zegt. Zelfkennis, zo zegt hij, is uiteindelijk van het grootste belang voor geslaagde bouwkunst.

"De mislukte pogingen van architecten om aangename omgevingen te creëren weerspiegelen ons onvermogen om op andere gebieden van ons leven geluk te vinden. Slechte architectuur duidt uiteindelijk net zozeer op een gebrek aan psychologisch inzicht als op een gebrekkig ontwerp. Het is een tastbare uitdrukking van de neiging die ook maakt dat we met de verkeerde mensen trouwen, een ongeschikte baan kiezen en onbevredigende vakanties boeken: de neiging om niet te begrijpen wie we zijn en waar we voldoening aan beleven."