چیزی‌که هست، اینه که نویسنده‌ها اغلب توی انتقال درگیری‌های درونی و اضطراب و فشارهای عصبی کاراکترهای نامتعادل شکست می‌خورن. ما اغلب از درک پریشونی شخصیت‌هایی که دنیا رو به شیوه‌ی متفاوت و پیچیده‌ای می‌بینن، عاجزیم.
همین که من بعد از یک سال آشفتگیم از خوندن این کتاب و آشنایی با شخصیت اصلی کتاب یادم میاد و با دیدن کتاب مضطرب می‌شم، گواهی بر شاهکار ناباکوفه.