با اینکه شروع خوبی داشت به تدریج حوصله سر بر شد تا جایی که اگه به خاطر حفظ غرور (و چالش گودریدز) نبود خیلی وقت پیش کتاب رو تموم نکرده رها می‌کردم.
به نظرم کتاب راز داوینچی خیلی بهتر از ایلومینیاتی بود برای همین خوشحالم که اول (کاملا از روی خطای انسانی) کتاب دوم رو خوندم. احتمال میدم که در آینده سراغ جلدهای بعدی این مجموعه هم برم ولی فکر نمی‌کنم آینده‌ی چندان نزدیکی باشه.
چیزی که بیشتر از همه راجع به این کتاب اذیتم می‌کردم این بود که یک پلات کوتاه چهار بار توی این کتاب تکرار شد و همه چیز قابل پیش‌بینی بود. در مورد پایان کتاب هم اصلا جای صحبتی نیست و کاملا شبیه فیلم‌های ایرانی دهه ۸۰ تموم شد