من مطمئن نیستم کدوم ترجمه رو خوندم، ولی مطمئنم تراژیک‌ترین ترجمه‌ها هم نمی‌تونن چیزی از زیبایی روشن این کتاب کم کنن. چیزی که توی این کتاب دوست داشتم، این بود که فانتزی نبود. افسانه نبود. یه داستان خشن و با آدما و شخصیتای خشن و وقایع خشن بود. ولی لطیف بود. روشن بود. توش امید داشت.

و من عاشق کتاباییم که توشون نور امید هست.. :)

پی‌نوشت:
البته دوستانم عقیده دارن من تعاریف عجیبی از امید و روشنی دارم. :)) تو ذهن من، این که اتفاقات تلخی بیفته ولی هنوز انسانیت حرف آخرو بزنه، امیده. این که آدمای خوب چیزی رو به دست بیارن، ولو به بهایی سنگین، روشنیه.