به نظرم از این کتاب بیش از استحقاقش تعریف و تمجید شده نه اینکه ضعیف باشه نه ولی این شرح و بسط و تقسیر از تک تک جملات کتاب بیش از اندازه است. داستان شروع میشه با خبر مرگ ایوان ایلیچ و مراسمش. بعد شروع میکنه زندگی اون رو شرح دادن و در ابتدا نقدهایی هم از شیوه های پیشرفت و افرادی که بدون شایستگی کارهایی دارن و پول هایی میگیرن مطرح میکنه. ایوان ایلیچ هرچقدر در زندگی کاری سعی و تلاش داره و متمرکز هست در زندگی شخصی اینطور نیست. در حادثه ای جراحتی میبینه و بیماری سختی میگیره و از این به بعد میرسیم به حرف اصلی داستان. مواجه شدن با مرگ و مرور زندگی. اینکه آیا اون جوری که باید زندگی کردیم؟ درست زندگی کردیم؟ اصلا درست چی هست؟