Take a photo of a barcode or cover
dark
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
4,5/5 Sterne
Die Geschichte hat mir sehr gut gefallen, sie war von Anfang an interessant und blieb dies auch bis zuletzt.
Lincoln Rhyme ist in vielerlei Hinsicht ein außergewöhnlicher Protagonist - nicht nur, weil er querschnittsgelähmt ist, sondern auch aufgrund seiner Art, mit allem umzugehen und seinem enormen Wissen über verschiedene Aspekte der kriminaltechnischen Arbeit. Der Charakter hat Ecken und Kanten, ist rechthaberisch und teilweise auch unfreundlich, aber er war mir sehr sympathisch. Seine Behinderung an sich war meiner Meinung nach sehr realistisch, ohne etwas zu beschönigen, aber auch ohne unnötige dramatische Ausschmückungen, dargestellt. Es wird klar gemacht, dass seine Situation sehr schwer ist und stellenweise ist dies sehr beklemmend, vor allem, da der Autor kein Blatt vor den Mund nimmt und uns mit harten Fakten konfrontiert, aber mir hat gut gefallen, dass Rhyme trotz seiner Situation Möglichkeiten findet, langsam wieder Spaß am Leben zu haben.
Rhyme zur Seite gestellt ist Amelia Sachs, eine Streifenpolizistin. Ich muss zugeben, dass ich eine Weile gebraucht habe, um mit ihr warmzuwerden, doch nachdem sie und Lincoln ihre Differenzen beseitigen konnten, ist sie mir ebenfalls ans Herz gewachsen. Sie hat ebenfalls einige Fehler, was sie menschlich und echt macht. Vor allem die Entwicklung ihrer Beziehung zum Protagonisten war sehr schön dargestellt. Die Zusammenarbeit der beiden war wirklich gelungen und sie bilden ein gutes Team; ich bin schon gespannt, welche Fällen sie in den nächsten Büchern lösen werden.
Der Fall selbst war spannend und vor allem die Polizeiarbeit war wahnsinnig interessant beschrieben. Die Tatortbegehungen werden sehr detailliert geschildert, da Amelia sie vornimmt und Lincoln am Telefon alles beschreibt, was sie entdeckt. Dies hat mir gut gefallen, man hatte fast das Gefühl, selbst am Tatort zu stehen und nach Spuren zu suchen, um den (wirklich sehr intelligenten) Täter zu überführen. Ein schönes stilistisches Mittel hierbei war, dass der Autor regelmäßig einen 'Steckbrief' zum Mörder abgedruckt hat, der alle Informationen enthielt, die die Ermittler zu diesem Zeitpunkt hatten. So konnte man gut sehen, welche Fortschritte gemacht wurden. Die Auflösung hat mich dennoch überrascht, ich hatte den Täter überhaupt nicht im Verdacht. Die Enthüllung war allerdings überzeugend und plausibel, sie passte gut zum Rest der Geschichte und sorgte für einen durch und durch befriedigenden Abschluss.
Ein weiterer positiver Aspekt ist, dass Fehlverhalten des Teams Konsequenzen hat, auch wenn sie nur temporär sind. So wird zum Beispiel nicht einfach übergangen, dass Rhyme aus dem Dienst ausgeschieden ist und eigentlich nicht mehr an Fällen arbeiten dürfte...
"Der Knochenjäger" ist eines der besten Bücher, die ich in der letzten Zeit gelesen habe. Es ist spannend und sehr gut geschrieben, bietet realistische, ungewöhnliche Protagonisten und einen interessanten Fall, bei dem es mir vor allem bei die detaillierten Beschreibungen der Ermittlungen angetan haben. Den kleinen Abzug gab es hauptsächlich wegen der Probleme, die ich anfänglich mit Amelia hatte.
Den zweiten Band der Reihe werde ich definitiv lesen.
Die Geschichte hat mir sehr gut gefallen, sie war von Anfang an interessant und blieb dies auch bis zuletzt.
Lincoln Rhyme ist in vielerlei Hinsicht ein außergewöhnlicher Protagonist - nicht nur, weil er querschnittsgelähmt ist, sondern auch aufgrund seiner Art, mit allem umzugehen und seinem enormen Wissen über verschiedene Aspekte der kriminaltechnischen Arbeit. Der Charakter hat Ecken und Kanten, ist rechthaberisch und teilweise auch unfreundlich, aber er war mir sehr sympathisch. Seine Behinderung an sich war meiner Meinung nach sehr realistisch, ohne etwas zu beschönigen, aber auch ohne unnötige dramatische Ausschmückungen, dargestellt. Es wird klar gemacht, dass seine Situation sehr schwer ist und stellenweise ist dies sehr beklemmend, vor allem, da der Autor kein Blatt vor den Mund nimmt und uns mit harten Fakten konfrontiert, aber mir hat gut gefallen, dass Rhyme trotz seiner Situation Möglichkeiten findet, langsam wieder Spaß am Leben zu haben.
Rhyme zur Seite gestellt ist Amelia Sachs, eine Streifenpolizistin. Ich muss zugeben, dass ich eine Weile gebraucht habe, um mit ihr warmzuwerden, doch nachdem sie und Lincoln ihre Differenzen beseitigen konnten, ist sie mir ebenfalls ans Herz gewachsen. Sie hat ebenfalls einige Fehler, was sie menschlich und echt macht. Vor allem die Entwicklung ihrer Beziehung zum Protagonisten war sehr schön dargestellt. Die Zusammenarbeit der beiden war wirklich gelungen und sie bilden ein gutes Team; ich bin schon gespannt, welche Fällen sie in den nächsten Büchern lösen werden.
Der Fall selbst war spannend und vor allem die Polizeiarbeit war wahnsinnig interessant beschrieben. Die Tatortbegehungen werden sehr detailliert geschildert, da Amelia sie vornimmt und Lincoln am Telefon alles beschreibt, was sie entdeckt. Dies hat mir gut gefallen, man hatte fast das Gefühl, selbst am Tatort zu stehen und nach Spuren zu suchen, um den (wirklich sehr intelligenten) Täter zu überführen. Ein schönes stilistisches Mittel hierbei war, dass der Autor regelmäßig einen 'Steckbrief' zum Mörder abgedruckt hat, der alle Informationen enthielt, die die Ermittler zu diesem Zeitpunkt hatten. So konnte man gut sehen, welche Fortschritte gemacht wurden. Die Auflösung hat mich dennoch überrascht, ich hatte den Täter überhaupt nicht im Verdacht. Die Enthüllung war allerdings überzeugend und plausibel, sie passte gut zum Rest der Geschichte und sorgte für einen durch und durch befriedigenden Abschluss.
Ein weiterer positiver Aspekt ist, dass Fehlverhalten des Teams Konsequenzen hat, auch wenn sie nur temporär sind. So wird zum Beispiel nicht einfach übergangen, dass Rhyme aus dem Dienst ausgeschieden ist und eigentlich nicht mehr an Fällen arbeiten dürfte...
"Der Knochenjäger" ist eines der besten Bücher, die ich in der letzten Zeit gelesen habe. Es ist spannend und sehr gut geschrieben, bietet realistische, ungewöhnliche Protagonisten und einen interessanten Fall, bei dem es mir vor allem bei die detaillierten Beschreibungen der Ermittlungen angetan haben. Den kleinen Abzug gab es hauptsächlich wegen der Probleme, die ich anfänglich mit Amelia hatte.
Den zweiten Band der Reihe werde ich definitiv lesen.
Nie sięgnęłabym po ten tytuł gdyby nie rekomendacja znajomego (Darku, pozdrawiam!
Nie będę ukrywać, że najpierw już dobry jakiś czas temu widziałam film, jednak magicznie oczyściłam swoją pamięć, żeby nie zgadywać, kto był mordercą, ale okazuje się, że nie musiałam się wysilać, bo oryginalne imiona są w książce często zupełnie inne, a niektórych bohaterów z filmu nie ma w książce (i na odwrót). Jeśli też widzieliście już film, to i tak gorąco polecam sięgnąć po książkę, choćby dlatego, że morderca ma tam zupełnie inne motywy (znacznie lepsze, moim zdaniem, chociaż może trochę podpadające pod schemat), a części ofiar w filmie w ogóle nie ma. Generalnie teraz film Kolekcjoner kości wydaje mi się dość okrojony w porównaniu z książką, ale film dalej lubię.
Zaczyna się od porwania małżeństwa. Zwłoki mężczyzny zostają odnalezione przez Amelię Sachs, a to, co dzieje się z kobietą pozostaje pod znakiem zapytania. Tymczasem sparaliżowany Lincoln Rhyme poważnie rozważa swoje odejście na tamten świat, jednak dzięki namowie dawnych kolegów z pracy, zgadza się pomóc w nietypowym śledztwie. Sytuacja jest o tyle niepokojąca, że wkrótce ma odbyć się konferencja ONZ.
Wątek jest poprowadzony nietypowo, bo wszystko jest związane w jakiś sposób z historią Nowego Jorku. Przykłada się tu też dużą wagę do naprawdę małych, mogłoby się wydawać nieistotnych, śladów, które często jako forma podrzuconej wskazówki, mają pomóc w rozwiązaniu zagadki. Autor nie zapomniał o zwróceniu uwagi na myśli poważnie sparaliżowanej osoby, która nie jest w stanie ulżyć sobie eutanazją i każdy dzień to dla niej męka.
Akcja książki dzieje się w ciągu 2-3 dni, ale dzieje się tam na tyle dużo, że może gdyby to pisał inny autor, to trwałoby to z 2 tygodnie. To absolutnie nie jest wada, po prostu byłam czasem zaskoczona, gdy przy kolejnej akcji okazywało się, że to dalej ten sam dzień.
Podobały się też te nawiązania związane z historią Nowego Jorku i to przykładanie wagi do szczegółów. I że nie wszystkie historie muszą się źle skończyć.
Czy jest wątek miłosny? Jest, ale tak subtelny i nienatrętny, że właściwie ledwo wyczuwalny. Może być też taką formą odskoczni od ciągłej akcji i braku wytchnienia głównych bohaterów. Generalnie uważam, że Deaver wykreował przyjemne w odbiorze postacie, gdzie teoretycznie każdy ma jakąś swoją rolę do odegrania.
Tylko właśnie - teoretycznie. Po skończeniu książki zaczęłam odnosić wrażenie, że zadaniem sporej części z nich było bycie oczami i rękami Lincolna. Dzwonili gdzie trzeba, sprawdzali dowody, które Rhyme chciał zobaczyć, robili co Rhyme kazał i niewiele było z tego ich inicjatywą. Mogłabym też mieć pewien zarzut dotyczący dość dużej błyskotliwości Lincolna, ale to bolączka wielu thrillerów.
Nie do końca rozumiałam, nawet mimo jakichś wyjaśnień, niektórych decyzji głównego bohatera, a dokładnie są z tym związane dwie sprawy:
Pierwsza i była to też jedna z rzeczy, która mi się u niego nie podobała, czyli dowody ponad wszystko (autor jednak robi to w pełni świadomie, bo jedna z osób nawet to Lincolnowi wytyka).
Druga natomiast to moje zdziwienie, że Lincoln kazał Amelii zabić mordercę, bez względu na to, co będzie akurat robił. Wiadomo, że są sytuacje, gdy trzeba się ratować, ale zawsze myślałam, że zabicie podejrzanego uważa się za ostateczność.
Tak czy inaczej, to kawał dobrego thrillera, który stara się trochę odchodzić od schematów oraz daje antagoniście nietypowy "cel" w życiu i nietypowe zamiłowania.
Zaczyna się od porwania małżeństwa. Zwłoki mężczyzny zostają odnalezione przez Amelię Sachs, a to, co dzieje się z kobietą pozostaje pod znakiem zapytania. Tymczasem sparaliżowany Lincoln Rhyme poważnie rozważa swoje odejście na tamten świat, jednak dzięki namowie dawnych kolegów z pracy, zgadza się pomóc w nietypowym śledztwie. Sytuacja jest o tyle niepokojąca, że wkrótce ma odbyć się konferencja ONZ.
Wątek jest poprowadzony nietypowo, bo wszystko jest związane w jakiś sposób z historią Nowego Jorku. Przykłada się tu też dużą wagę do naprawdę małych, mogłoby się wydawać nieistotnych, śladów, które często jako forma podrzuconej wskazówki, mają pomóc w rozwiązaniu zagadki. Autor nie zapomniał o zwróceniu uwagi na myśli poważnie sparaliżowanej osoby, która nie jest w stanie ulżyć sobie eutanazją i każdy dzień to dla niej męka.
Akcja książki dzieje się w ciągu 2-3 dni, ale dzieje się tam na tyle dużo, że może gdyby to pisał inny autor, to trwałoby to z 2 tygodnie. To absolutnie nie jest wada, po prostu byłam czasem zaskoczona, gdy przy kolejnej akcji okazywało się, że to dalej ten sam dzień.
Podobały się też te nawiązania związane z historią Nowego Jorku i to przykładanie wagi do szczegółów. I że nie wszystkie historie muszą się źle skończyć.
Czy jest wątek miłosny? Jest, ale tak subtelny i nienatrętny, że właściwie ledwo wyczuwalny. Może być też taką formą odskoczni od ciągłej akcji i braku wytchnienia głównych bohaterów. Generalnie uważam, że Deaver wykreował przyjemne w odbiorze postacie, gdzie teoretycznie każdy ma jakąś swoją rolę do odegrania.
Tylko właśnie - teoretycznie. Po skończeniu książki zaczęłam odnosić wrażenie, że zadaniem sporej części z nich było bycie oczami i rękami Lincolna. Dzwonili gdzie trzeba, sprawdzali dowody, które Rhyme chciał zobaczyć, robili co Rhyme kazał i niewiele było z tego ich inicjatywą. Mogłabym też mieć pewien zarzut dotyczący dość dużej błyskotliwości Lincolna, ale to bolączka wielu thrillerów.
Nie do końca rozumiałam, nawet mimo jakichś wyjaśnień, niektórych decyzji głównego bohatera, a dokładnie są z tym związane dwie sprawy:
Pierwsza i była to też jedna z rzeczy, która mi się u niego nie podobała, czyli dowody ponad wszystko (autor jednak robi to w pełni świadomie, bo jedna z osób nawet to Lincolnowi wytyka).
Spoiler
Dalej uważam za kompletną głupotę nie potraktowanie życia ofiary jako priorytet. Na dobrą sprawę Niemka przeżyła tylko dlatego, że autor uznał, że będzie mieć szczęście.Druga natomiast to moje zdziwienie, że Lincoln kazał Amelii zabić mordercę, bez względu na to, co będzie akurat robił. Wiadomo, że są sytuacje, gdy trzeba się ratować, ale zawsze myślałam, że zabicie podejrzanego uważa się za ostateczność.
Tak czy inaczej, to kawał dobrego thrillera, który stara się trochę odchodzić od schematów oraz daje antagoniście nietypowy "cel" w życiu i nietypowe zamiłowania.
Закопаться в мелочи.
С книгой вышло смешно, если кто не знает, то по ее мотивам снят фильм "Власть страха". Кино довольно проходное и так как по мотивам, то естественно не все обстоятельства... хмм... жизни главного героя в его параличе были показаны в фильме и поэтому финал именно фильма смотрится смешно и нелепо. Я подтверждаю, смотрела, напомнили - долго недоумевала, а потом хохотала. В книге с этим лучше, есть предпосылки, объяснения, обстоятельства. То есть выстроен хоть какой-то эмоционально и логически оправданный финал. Хоть все равно смешной. Что вышло смешно с книгой у меня, что ее перед чтением моим фильмом поминали и вот как раз из-за финала. Я забыла, что это за фильм и что он снят по этой книге, так что для меня концовка книги - особо феерично в рамках домашних обсуждений маньяка, который убивает всех направо и налево и его нелепейшей смерти от парализованного.
Вот так с конца на начало решила начать рецензию о детективе. Не могу сказать, что детектив хорош, он не плох, он еще пока держится за счет людей знакомых со временем, когда ноутбуки только появлялись, но еще немного и он станет старомодным. Есть детективы, которые проходят проверку временем, а тут, тут боюсь детектив под ним прогнется, хотя в нем были вещи вне времени. Например, основа криминалистики о том, как надо обследовать место преступления. Ну, это никуда не денется. Как чувствует себя человек парализованный, когда у него только голова работает, хотя уже не нужно ломать себе голову, как избежать такой убогой жизни, уже есть Нидерланды, Бельгия, Голландия, Швейцария, Люксембург, Канада, и даже некоторые штаты в США. А ведь когда-то ты не имел права на свою смерть в таком положении, да еще и того, кто тебе мог помочь могли посадить. Вот это не будет устаревать, потому что человек в себе никогда не устареет, ради этого и читаем, не детективы, конечно, а литературу. Но все остальное, окружающее пространство немного губит книгу, не так чтобы нафталином пахло, но в детективах девяностых как будто уже пропала устоявшаяся классика, а свой устоявшийся, колоритный, дурманящий язык не появился. Ты можешь считать, что это детектив девяностых, да, но он не звучит хрустальной ноткой, он тяжел, груб, он не современен и не классичен, он интересен и затянут, он рассказывает что-то новое для читателя, но делает это неумело, застойно. Он как будто бы медленный, хоть в нем всегда происходят события, но это получается некое нагромождение событий. И надо сказать, что Собиратель костей не самый плохой вариант детектива из девяностых, если проследить, то в нем будет ритм, который пытался задать автор, он даже ссылает нас на музыкальные композиции чтобы этот ритм поддержать, но все же, он слишком долго держит нас на грустных мелодиях и лишь в конце переходит на Гершвина. А ведь Гершвин должен был звучать на протяжении всей книги, вот тогда она не, казалось бы, одной ногой в девяностых, а второй устремляющейся вперед, за временем.
Угадать кто убийца почти невозможно. Никаких данных на самом деле нам не дадут. Мы будем идти за уликами, да, но они не приведут нас к убийце, потому что не в этом был замысел, замысел был рассказать о криминологии. с одной стороны - хорошо, с другой автор не выдержал и ввел убийцу в ближний круг главного героя и поэтому все выглядит притянуто за сто ушей, чтобы все это смотрелось хорошо. То есть какой-то классический вариант детектива у нас еще остался, хотя переведи все автор в полицейский детектив, и пусть убийца был бы персонажем с улицы - это выглядело бы уместнее и убедительнее.
Но я как любитель всех этих волосочков под лупой книжкой наслаждалась, да, конец подвел, да, автор хотел эпичности, а не комичности, но как бы нет, не удалось, хоть и сильно он старался и опять же подчеркну, по книге конец можно считать выдержанным что ли. Хоть признайтесь, всегда будет смешно, что грозного маньяка загрыз паралитик.
Для любителей собирать улики и отгадывать загадки - эта книга подойдет. Для любителей классики - уже нет. Для любителей современного языка тоже будет трудновато со стилем. Так что оцените свои силы и любови, прежде, чем браться за книгу.
С книгой вышло смешно, если кто не знает, то по ее мотивам снят фильм "Власть страха". Кино довольно проходное и так как по мотивам, то естественно не все обстоятельства... хмм... жизни главного героя в его параличе были показаны в фильме и поэтому финал именно фильма смотрится смешно и нелепо. Я подтверждаю, смотрела, напомнили - долго недоумевала, а потом хохотала. В книге с этим лучше, есть предпосылки, объяснения, обстоятельства. То есть выстроен хоть какой-то эмоционально и логически оправданный финал. Хоть все равно смешной. Что вышло смешно с книгой у меня, что ее перед чтением моим фильмом поминали и вот как раз из-за финала. Я забыла, что это за фильм и что он снят по этой книге, так что для меня концовка книги - особо феерично в рамках домашних обсуждений маньяка, который убивает всех направо и налево и его нелепейшей смерти от парализованного.
Вот так с конца на начало решила начать рецензию о детективе. Не могу сказать, что детектив хорош, он не плох, он еще пока держится за счет людей знакомых со временем, когда ноутбуки только появлялись, но еще немного и он станет старомодным. Есть детективы, которые проходят проверку временем, а тут, тут боюсь детектив под ним прогнется, хотя в нем были вещи вне времени. Например, основа криминалистики о том, как надо обследовать место преступления. Ну, это никуда не денется. Как чувствует себя человек парализованный, когда у него только голова работает, хотя уже не нужно ломать себе голову, как избежать такой убогой жизни, уже есть Нидерланды, Бельгия, Голландия, Швейцария, Люксембург, Канада, и даже некоторые штаты в США. А ведь когда-то ты не имел права на свою смерть в таком положении, да еще и того, кто тебе мог помочь могли посадить. Вот это не будет устаревать, потому что человек в себе никогда не устареет, ради этого и читаем, не детективы, конечно, а литературу. Но все остальное, окружающее пространство немного губит книгу, не так чтобы нафталином пахло, но в детективах девяностых как будто уже пропала устоявшаяся классика, а свой устоявшийся, колоритный, дурманящий язык не появился. Ты можешь считать, что это детектив девяностых, да, но он не звучит хрустальной ноткой, он тяжел, груб, он не современен и не классичен, он интересен и затянут, он рассказывает что-то новое для читателя, но делает это неумело, застойно. Он как будто бы медленный, хоть в нем всегда происходят события, но это получается некое нагромождение событий. И надо сказать, что Собиратель костей не самый плохой вариант детектива из девяностых, если проследить, то в нем будет ритм, который пытался задать автор, он даже ссылает нас на музыкальные композиции чтобы этот ритм поддержать, но все же, он слишком долго держит нас на грустных мелодиях и лишь в конце переходит на Гершвина. А ведь Гершвин должен был звучать на протяжении всей книги, вот тогда она не, казалось бы, одной ногой в девяностых, а второй устремляющейся вперед, за временем.
Угадать кто убийца почти невозможно. Никаких данных на самом деле нам не дадут. Мы будем идти за уликами, да, но они не приведут нас к убийце, потому что не в этом был замысел, замысел был рассказать о криминологии. с одной стороны - хорошо, с другой автор не выдержал и ввел убийцу в ближний круг главного героя и поэтому все выглядит притянуто за сто ушей, чтобы все это смотрелось хорошо. То есть какой-то классический вариант детектива у нас еще остался, хотя переведи все автор в полицейский детектив, и пусть убийца был бы персонажем с улицы - это выглядело бы уместнее и убедительнее.
Но я как любитель всех этих волосочков под лупой книжкой наслаждалась, да, конец подвел, да, автор хотел эпичности, а не комичности, но как бы нет, не удалось, хоть и сильно он старался и опять же подчеркну, по книге конец можно считать выдержанным что ли. Хоть признайтесь, всегда будет смешно, что грозного маньяка загрыз паралитик.
Для любителей собирать улики и отгадывать загадки - эта книга подойдет. Для любителей классики - уже нет. Для любителей современного языка тоже будет трудновато со стилем. Так что оцените свои силы и любови, прежде, чем браться за книгу.
I'm going to be the outlier on this one. I just did not care for it. The writing was fine, although for me, there were just too many forensic details. I didn't connect with the characters at all. The book was boring to me. It was a real chore to read. So much so, I gave up and DNF at 80% after mostly skimming through because I just didn't care. I was not even curious to find out who the bone collector was; I was that disinterested in this story. I am, however, in the minority.
dark
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
Five stars doesn't feel like enough praise at all! This book was amazing. The characters, plot, pace and execution all absolutely awesome. I'm so excited to read the next in the Lincoln Rhyme series, i might just do that right this minute!
dark
emotional
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes