از اون کتاب‌هایی که یک ساعت قبل حلقه شروع کردم و یه ربع مونده تموم شد.
دیگه تکنیک‌های اشمیت رو شده. از اول کار رو با دروغ شروع می‌کنه،و پله پله دروغ‌ها رو برملا می‌کنه. شاید میشه گفت چیزی که جذاب میکنه ماجرا رو اینه که حدس برنی طرف چی رو دروغ گفته و چی قراره برملا بشه. نسبت به کارای قبلی اشمیت کمتر از این خوشم اومد. شاید به خاطر اینه که دارم بهش عادت می‌کنم. با مفهومی که توی این آخری از عشق ارائه داد و اینکه زنور و لارنس ارتباطشون رو با هم ادامه بدند ارتباط برقرار نمی‌کنم. و با اینکه اریک با این کار هلن رو برای خودش زنده نگه میداره!

Merged review:

از اون کتاب‌هایی که یک ساعت قبل حلقه شروع کردم و یه ربع مونده تموم شد.
دیگه تکنیک‌های اشمیت رو شده. از اول کار رو با دروغ شروع می‌کنه،و پله پله دروغ‌ها رو برملا می‌کنه. شاید میشه گفت چیزی که جذاب میکنه ماجرا رو اینه که حدس برنی طرف چی رو دروغ گفته و چی قراره برملا بشه. نسبت به کارای قبلی اشمیت کمتر از این خوشم اومد. شاید به خاطر اینه که دارم بهش عادت می‌کنم. با مفهومی که توی این آخری از عشق ارائه داد و اینکه زنور و لارنس ارتباطشون رو با هم ادامه بدند ارتباط برقرار نمی‌کنم. و با اینکه اریک با این کار هلن رو برای خودش زنده نگه میداره!

کتاب جالبی بود. با موضوعیت عشق و قبول زندگی. بیشتر جذابیتش برای من غافلگیری‌هایی بود که در عین کوتاه بودن کل نمایش اتفاق می‌افتاد.
نمایشنامه‌نویس غافلگیرت می‌کرد و با خودت می‌گفتی دیگه نمی‌تونه در این حد غافلگیر بکندت اما باز هم این کار رو می‌کرد. ۳ بار به طور جدی غافلگیر شدم و لذت بردم.

Characters were not very interesting. Basic personalities
and somewhat cliché relationships. Didn’t end how I was expecting it to, but for a book I had to read for school it was at least somewhat more interesting than I thought.

Les personnalités ne sont pas dynamiques ni intéressant. Les relations sont basiques et clichées. Quand il termine, ce livre ne finis que j’ai pensé. Mais, pour un livre ce que j’ai lis pour l’école, c’était plus intéressant que j’imaginé.

Ça me rappelle un peu trop certains livres-duos d'amélie nothomb: j'y retrouve un cynisme équivalent, l'évolution du rapport de force entre les personnages.
Les rebondissements restent agréables, j'avoue.

از ترجمه کتاب راضی بودم. حس‌ها را به خوبی منتقل کرده مترجم.
اشمیت، عجیب است. ایده‌های جالبی دارد، گاهی حتی می‌داند می‌خواهد با ایده‌هاش چه‌کار کند، ولی ایده‌هایش گاهی صرفا جالب‌ند، سر و ته ندارند دیگر. یا ایدههایش را بر می‌دارد یک کارهایی باهاشان می‌کند؛ ولی تهِ تهش یک بافت منسجم ندارد کارهایش به نظرم.
نوای اسرار آمیز در میان بقیه کتاب‌هایی که من ازش خوانده‌ام قوی‌تر از بقیه بود. به طور کلی ایده‌اش را هم دوست داشتم. روند کتاب نزولی بود. شروع خوبی داشت (نکته مثبت) ولی پایان بندی ِ چنان قاطع و خوبی که برای من رضایت بخش باشد، نداشت. هرچه کتاب به انتها نزدیک تر میشود، بیشتر و بیشتر شوک های هیجانی وارد کتاب میشوند، اما برعکس، از جذابیت کتاب میکاهند به نظرم. یعنی هیجان نیست و صرفا مطلبی ست که میشود بهش خندید. هیجان های یکهویی و به نظرم خنده دار که به جای جذاب کردن داستان، بی مزه ترش کرده اند.