‘Is het waar dat alle journalisten ervan dromen een roman te schrijven?’, vroeg Alla.

‘Nee,’ loog ik.

„Altmjae je seo u kabinu. Bikover je celim putem ćutao. Kad smo stigli, filozofski je primetio:
-Čovek živeo, živeo, pa umro.
-A šta bi ti hteo? – kažem.“

Dovlatov je pre svega jedan jako zanimljiv tip, pa mu je tako zanimljiv i ovaj roman, jer sve što piše manjeviše je autobiografsko.

Elem, čovek se malo zapio i (iz Lenjingrada) završio u Talinu, Estoniji, gde je onda proveo potonje dve godine radeći kao novinar. Anegdotna, epizodna forma – data kroz naslovne „kompromise“ tojest njegove novinske članke – možda i najviše godi ovakvoj vrsti priče, jer je brza i koncizna (takav je i Dovlatovljev simpatični stil krcat dobrim aforizmima) i jakojakojako smešna. Mrtva trka izmedju Dovlatova i Pračeta za količinu smeha koju su mi izmamili, pri čemu, kao i Pračet, Dovlatov takodje ume da dodje do nekih zanimljivih, ali i ciničnih životnih istina.

Dok sam ja čitao ovu, baba je čitala Puškinova brda i njen utisak je dosta bledji nego moj. Da li je to do tematike tog drugog romana (koji čujem ima nešto izraženiji kritički sentiment) ili do moje i dalje velike čitalačke svežine, ne znam, ali sigurno ću saznati. Do tada, ovo je riznica zabave i „kad bi Hemingvej imao crnji smisao za humor“.

5-

Овај роман (збирка прича?) настао је на основу дванаест цртица које је Довлатов писао за естонски совјетски лист седамдесетих година ХХ века.
Поглавља су насловљена "Први компромис", "Други компромис" итд. и започињу цртицом која је објвљена у новинама, а потом следи позадина како је та вест настала или детаљи о описаној личности. Текстови су, наравно, пуни хвалоспева радном совјетском народу и славе совјетски напредак, док је заправо стварност прилично другачија, што се описује кроз приче.
Довлатов пише бритко, на моменте прилично духовито, али не могу рећи да сам баш пао у несвест.

[b:უნდერვუდზე და IBM-ზე სოლოების|6795986|Соло на ундервуде. Соло на IBM|Sergei Dovlatov|https://images.gr-assets.com/books/1251962356s/6795986.jpg|7001096] წაკითხვის მერე გადავწყვიტე მალევე წამეკითხა დოვლატოვის რაიმე ნადვილი წიგნი და არა ჩანაწერები, იმიტორო ის ჩანაწერები არ მომეწონა, არადა ვფიქრობდი რომ არ უნდა ყოფილიყო დოვლატოვი ცუდი მწერალი და მოკლედ მივეცი რეაბილიტაციის შანსი :) ეს შანსი დოვლატოვმა ძალიან კარგად გამოიყენა! თანაც უბრალოდ კი არ გამოიყენა, ისეთ ჟურნალისტ-მწერალთან დავაყენე გვერდით რომელიც ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელია - [a:ჰანტერ ტომპსონთან|15639940|Hunter Thompson|https://s.gr-assets.com/assets/nophoto/user/u_50x66-632230dc9882b4352d753eedf9396530.png]. ეს წიგნიც ფაქტიურად "გონზო-ჟურნალისტიკის" კარგი მაგალითია, დოვლატოვმა დამოუკიდებლად შექმნა ეგ ჟანრი აშკარად, არა მგონია [b:Fear and Loathing in Las Vegas|7745|Fear and Loathing in Las Vegas|Hunter S. Thompson|https://images.gr-assets.com/books/1394204569s/7745.jpg|1309111] ქონოდა წაკითხული. თუმცა, კომპრომისი ალბათ უფრო [b:The Rum Diary|18864|The Rum Diary|Hunter S. Thompson|https://images.gr-assets.com/books/1430534762s/18864.jpg|69675]-ს გავს, რომელიც 60-იანებშია დაწერილი, მაგრამ გამოქვეყნდა 1998-ში, როცა დოვლატოვი უკვე წასული იყო ამ სამყაროდან.

ხასიათებითაც, ამბოხებულობითაც, იუმორითაც, თავზეხელაღებულობითაც, გულახდილობითაც, სამართლიანობითაც და თავისუფალი წერის სტილითაც დოვლატოვი და ტომპსონი მაგრად გვანან ერთმანეთს. ერთი აშკარა სხვაობა ცხოვრებაში მიღებული სუბსტანციებია - ტომპსონი თუ ალკოჰოლზე არ გაჩერდა (კარგიც ქნა), დოვლატოვს არ მიეცა შანსი თავისი ინტელექტუალური ძრავა დაეაფგრეიდებინა ფსიქოდელიკებზე და დარჩა ალკოჰოლიზმში (ალბათ შიგადაშიც პლანსაც კი ეწეოდა, ისე როგორ იქნებოდა :) ).

მოკლედ, კომპრომისი ძალიან მომეწონა. ხუთიანს მარტო იმიტომ არ ვუწერ, რომ ცოტა პატარაა, მეტიც შეიძლებოდა, ნიხვატკაში დამყოვა.