Een boeiend verhaal over Eddy de Wind en zijn tijd als arts in Auschwitz. Bijzonder maar door de lastige schrijfstijl moet je je door sommige stukken heen worstelen

In 'Eindstation Auschwitz' vertelt Eddy de Wind zijn ervaringen vanuit het kamp. Opmerkelijk is dat deze ervaringen opgeschreven zijn in Auschwitz zelf. Dit maakt dat het verhaal van Eddy extra waarheidsgetrouw is. Toen hij dit neerpende, was hij namelijk nog aanwezig in het kamp.

Dit gezegd zijnde, Eddy slaagde erin om een boek neer te zetten dat objectief kijkt naar het gebeuren. Hoewel de gebeurtenissen voor hem nog heel nieuw waren -toen hij ze neerpende-, liet hij zich niet leiden door zijn emoties. Eddy de Wind slaagt erin om zijn verhaal te vertellen met een ruime blik. Hij lijkt vanop een afstand de situatie te willen beoordelen.
Dit maakt dat, naast eigen ervaringen, het boek ook een soort informatief kantje verkreeg. Naast zijn emoties werden er ook heel veel feiten aangehaald. Bij waargebeurde boeken gebeurt het vaak dat emoties de overhand nemen, waardoor historische feiten vaak naar eigen beleving worden omgezet. Die objectiviteit en neutraliteit van Eddy de Wind, maakt dit boek zo uniek. De historische context en schets is tot op de letter correct. Ondanks dat hij dit boek zo kort op de feiten schreef, slaagde hij er wel in om zijn verhaal te brengen op een historische manier.

Naast het feit dat die neutraliteit het boek ten goede komt, toont het ook wat voor een prachtig mens Eddy moest zijn geweest. In heel veel waargebeurde verhalen hoor je haat en afschuw, maar bij Eddy was dat anders. Hij bleef op zoek gaan naar de menselijkheid. Zowel bij de Duitsers als bij anderen kampgenoten.
Vooral zijn optimisme en de liefde voor zijn vrouw, slepen de lezer mee. Hoe kan iemand zo hoopvol zijn, in zo'n duistere plek? Het verhaal brengt heel mooi naar voren hoe Eddy wist te overleven dankzij dat hoopvolle kantje van hem. Iets wat de lezer weet te ontroeren omdat het inspeelt op de emotie. Wij kunnen ons vandaag de dag niet voorstellen hoe mensen zich hoopvol konden blijven opstellen, net omdat wij alle feiten weten.
Daarnaast is het ook fijn dat Eddy de Wind af en toe inzoomt op andere kampgenoten. Hoe hij een stukje van hun verhaal vertelt. Eddy wilde overleven om zijn verhaal te delen met anderen, maar onbewust deelde hij ook het verhaal van zovele anderen. Wat opnieuw aantoont dat het hier gaat om een heel joviale man die nooit opgaf.

Het boek wist me te raken. Niet enkel door de neutraliteit, het blijven zoeken naar menselijkheid en het prachtige karakter van Eddy. Ook de manier van schrijven wist me te raken. De auteur wilde de emotie alsnog overbrengen, alleen hoefde het niet centraal te staan in de leeservaring van zijn toekomstige lezers.
Die subtiele hint van emotie zorgt ervoor dat elke letter eens zo hard binnenkomt. Het verhaal grijpt je naar de keel. Opnieuw, een zekere bescheidenheid van Eddy. Na het lezen voelde het eerder aan alsof hij grotere doeleindes had met zijn verhaal. Eerder historische belangen en 'nooit weer'-gedachten. Door de manier van schrijven, wekt Eddy geen medelijden op. Als lezer heb ik niet het idee gehad dat Eddy medelijden wilde. Dit maakt het boek zo uniek, omdat waargebeurde verhalen al snel smeken om medelijden.
Echter is het wel op te merken dat Eddy de Wind een gecompliceerde schrijfstijl heeft. Je moet aandachtig lezen en sommige zinnen zullen niet voor elke lezer even vlot gaan. Voor een geoefend lezer vormt dit echter geen probleem.

Het boek wist mij te ontroeren. Mijn historische hart vond rust dankzij de waarheidsgetrouwe beschrijvingen van de auteur. Maar voor, Eddy wist mij te raken. Wat had ik hem graag gekend willen hebben. Naast zijn verhaal over Auschwitz, brengt hij zoveel andere belangrijke boodschappen waar we vandaag de dag wat aan hebben.
Waren we allemaal maar een beetje meer Eddy. Hoopvoller, jovialer, menselijker.

Čia jau ne pirma mano skaityta knyga apie koncentracijos stovyklas - kažkodėl ta tema vis traukia tam, kad primintų, kaip gerai šiandien gyvename. Toks priminimas šių dienų kontekste yra dar labiau sukrečiantis ir - tuo pačiu - dar labiau būtinas.
"Galutinė stotis - Aušvicas" yra vienintelė knyga nuo pradžios iki pabaigos parašyta autoriui vis dar tebesant koncentracijos stovykloje. Ir tikrai ji kitokia. Paprastesnė, kiek primenanti dienoraštį ar tiesiog pavienius užrašus žmogaus, besistengiančio išlikti.
Manau būtent tai knygai davė tokio padrikumo, kuris man iki pat pabaigos nebuvo pilnai priimtinas.

This was barbaric and heartbreaking. I say this every time I read something else about the Nazis, but I really can’t believe just how brutal they actually were! Everyone should read this to be reminded that this should never happen again.