Schopenhauer is, above all else, a very *readable* philosopher - even though he's going about the project of 19th c. German Idealism, he's a good enough writer (even in translation!) that it's actually possible to get some insight from him. Compare to his favorite punching bags of the German academy, like Hegel!

It's also interesting because his ideas in these two essays sure do seem vindicated by the forward march of time. Defenders of "libertarian" free will (i.e. The ability to have done otherwise, with no change in initial conditions) have had to construct ever more abstruse machinery to kind of, sort of, find it in reality, if you squint. And the further diffusion of Eastern philosophy into the West might make his finding a first principle of ethics in compassion - giving rise to the motives of justice and loving-kindness - a bit more familiar.

The one big misfortune in his writings is his misogyny, which stands out all the uglier because he is remarkably fair minded about non-Europeans, and quite progressive for his time and place with respect to the treatment of non-human animals. The other misfortune is his repeated blaming of "Judaism" for certain elements in European Christendom, although it's not clear whether he means the Jewish people if his own day, or just the Abrahamic tradition that started with ancient Judaism before Christianity ever arose. (He also has some pretty wacky speculation about a supposed East Asian [i.e. Non-Jewish!] origin of Christian doctrines, which I would like to read more about but which I expect has been fairly comprehensively destroyed by later historiography.)

Four stars.

Ik wilde wel een keer een filosofisch werk lezen over de vrije wil, en ik was ook wel benieuwd naar Schopenhauer, dus ik had goede redenen dit boek te lezen.

Al met al is het opstel nogal eenzijdig. Hij is constant bezig met hetzelfde, voor mij niet bijster nieuwe, punt te maken: dat er een onderscheid is tussen de wil van 'Ik kan doen wat ik wil', en de morele wil. Hij onderbouwt dit wel goed, en brengt punten aan waar ik zelf niet eerder aan gedacht had, maar herhaalt zichzelf ten overvloede.

Het is een leuke introductie in het vraagstuk, omdat hij ook veel ingaat op zijn voorgangers. Augustinus, Luther, Priestley, Spinoza, Kant, Hume en Voltaire passeren de revu. In die zin vind ik zelf dat hij weinig toevoegt aan deze denkers, die vrijwel allemaal zijn kant kiezen.

Verreweg het meest boeiende aan dit boek is de conclusie, die dan weer veel te kort is. Plots komt hij met het idee dat de mens wat betreft handelingen (voor zover deze empirisch worden bekeken, wat de mens altijd doet) absoluut onvrij is, maar wat betreft karakter, op trancendentale wijze niet. Enorm boeiend, maar hij gaat hier amper op in.

Als ander kritiekpunt op de empirische onvrijheid van het handelen van de mens is dat de mens hier geen weet van heeft. De mens is vrij in zijn intellectuele begrensdheid: ik weet zelf niet welke motieven mij precies allemaal beroeren, dus voor mij zijn mijn toekomstige handelingen volstrekt onzeker nog. Dit geldt ook voor de morele begrensdheid van de mens, aldus zowel het Socratisch determinisme als het Christendom. Wanneer we volmaakt zouden zijn, zouden we noodzakelijk doen wat het goede is, en weten wat we moeten doen. Dat is nu niet het geval.

Bovendien komt Schopenhauer een beetje over als een bitter, onsympathiek persoon, maar ja, daar kan hij weinig aan doen. Denk ik.

This book contains two essays: On the Freedom of the Human Will and On the Foundation of Morals.

(Five Star) The first was a strikingly powerful and lucid exposition on deterministic necessity and freedom. Easily the best treatment of the topic I've ever read. I would suggest it to anyone who thinks this subject is unclear or under debate by serious persons.

(Three Star) The second was the lesser of the two and while I enjoyed his grounding of morals in compassion as a natural capability, which really got me thinking, the rest of the essay wondered a bit and I lost the thread growing more unclear as to his purpose and message. He was constrained by the nature of the contest to which I attribute my confusion. Several interesting ideas were put forth but not pursued far enough for me to grasp them, but far enough to spark interest and a hope that I can find them more clearly expounded in one of his other writings.

I suggest these essays to anyone who likes Schopenhauer and enjoys his wit (and him ripping on his favorite targets :-), and anyone with specific interest in the topics covered.